Jestem trochę zaskoczona, a mocno - zniesmaczona
Już wykładam dlaczego
Otóż padło pytanie co bym zrobiła, gdyby transseksualizm, albo homo spotkał moich synów.
Nie odpowiedziałam wprost osobie pytającej, ponieważ rzadko ulegam prowokacjom nie na poziomie, od osób z zaburzeniami osobowosci, tupiącymi nogą - mów! Bo ja tak chcę!
Dodatkowo obrażającymi mnie, nie zastanowiwszy się nawet w swym ograniczeniu - co autor mógł mieć na mysli.
Z komentarzy powstałych potem widzę, że stan psychiczny interlokutorki nie jest zbyt stabilny, a mogłabym rzec sugerujący, aby udać się po fachową pomoc.
Nie mówię tego złosliwie.
Wracając do pytania.
Otóż mam wiele lat do czynienia z niepełnosprawnoscią, wiele lat pracuję z takimi osobami.
Cóż im mówię?
Mówię im to, co mogłabym powiedzieć synowi, gdyby miał problem z orientacją
- Kocham Cię, doskonale o tym wiesz. Zawsze będziesz miał moje wsparcie, kimkolwiek zdecydujesz, aby być.
Zawsze byłam i będę z Tobą, jestesmy oboje wojownikami, bo bycie ofiarą nie leży w charakterze człowieka, który ma trochę trudniej niż inni.
Nie wymagam, abys góry przenosił. Uczę Cię małych kroków, i proszę, abys po koniecznym odpoczynku szedł do przodu, nigdy w tył.
Nie poddawaj się, nie rezygnuj z marzeń, osiągnij to, co możesz
Z całego serca będę z Ciebie dumna
Ale synu, nigdy nie rób ze swojego deficytu wymówki
ani nigdy powodu nie rób, aby wsadzić sobie piórko w dupę i małpę z siebie czynić
Małpę dającą sobą prowokować i manipulować, bo nigdy szczęsliwy nie będziesz.
Akceptuję ludzi - w odróżnieniu od mojej interlokutorki - ale nie jestem za robieniem z ludzi karykatur.
Oczywiscie jesli sami z siebie chcą je robić? Nie mój cyrk
Jednak muszą liczyć się - w najlepszym wypadku - ze zdziwieniem publicznosci.
Bo na małpy można patrzeć, ale kiedy zaczynają gównem w nas rzucać, to małpom pokazuje się ich miejsce.
