Schizofrenia – choroba, której boimy się bardziej niż śmierci?

Schizofrenia od lat fascynuje i przeraża jednocześnie. W świadomości społecznej funkcjonuje jako choroba „szaleństwa” – etykieta, która wywołuje więcej lęku niż empatii.

Tymczasem kliniczna prawda jest o wiele bardziej złożona. Szacuje się, że schizofrenia dotyka około 1% populacji – a więc realnie każdy z nas zna (świadomie lub nie) osobę, która z nią żyje.

Dlaczego schizofrenia budzi taki strach?

Przede wszystkim dlatego, że uderza w to, co uważamy za najbardziej „ludzkie”: naszą zdolność do logicznego myślenia, odróżniania realności od urojeń, rozumienia siebie i innych. Osoba chorująca często doświadcza halucynacji, urojeń, rozszczepienia między emocjami a działaniem. W świecie klinicznym mówi się wręcz, że schizofrenia to „rak psychiki” – nie dlatego, że jest nieuleczalna, ale dlatego, że bez odpowiedniego wsparcia potrafi zniszczyć życie społeczne, zawodowe i rodzinne.

Kontrowersyjna prawda: schizofrenia to nie wyrok

Wbrew obiegowym opiniom, schizofrenia nie musi oznaczać zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym czy życia w izolacji. Nowoczesne terapie farmakologiczne, psychoterapia oraz trening funkcji poznawczych pozwalają wielu pacjentom normalnie pracować, studiować, tworzyć rodziny. Największym wrogiem nie jest sama choroba, ale stygmatyzacja. To społeczne odrzucenie, brak akceptacji i etykietowanie jako „wariata” sprawiają, że osoby chore tracą sens walki.

Jak można sobie radzić z chorobą?

Farmakoterapia – leki przeciwpsychotyczne nowej generacji (tzw. atypowe) minimalizują objawy wytwórcze (urojenia, halucynacje) przy mniejszych skutkach ubocznych niż dawniej.

Psychoterapia wspierająca – w nurcie poznawczo-behawioralnym uczy pacjenta dystansu do własnych objawów. To nie „głosy” są problemem, ale to, jak człowiek na nie reaguje.

Treningi społecznych umiejętności – pomagają pacjentom wrócić do pracy, nauki i relacji.

Rodzina i psychoedukacja – bez wsparcia bliskich ryzyko nawrotu choroby dramatycznie wzrasta.

Odporność psychiczna i dieta – coraz częściej mówi się o powiązaniu schizofrenii z procesami zapalnymi i mikrobiomem jelitowym. Tutaj z pomocą przychodzą nowoczesne podejścia integrujące psychologię kliniczną i dietetykę.

Pytanie, którego nikt nie chce zadać

Czy schizofrenia to choroba biologiczna, czy może konsekwencja toksycznego społeczeństwa? Czy urojenia i halucynacje są jedynie „błędami mózgu”, czy raczej desperacką próbą ucieczki psychiki od rzeczywistości, której nie da się unieść?

To pytanie od lat dzieli środowisko psychologów i psychiatrów. I tu właśnie tkwi kontrowersja: być może schizofrenia nie jest wyłącznie defektem jednostki, ale lustrem dla choroby społecznej, w której żyjemy.

Dlaczego o tym piszę właśnie tutaj?

Na co dzień pracuję z osobami cierpiącymi na schizofrenię, zaburzenia lękowe i depresję. Widzę ich dramaty, ale i potencjał do powrotu do normalności. Na stronie www.purduecorona.com

 publikuję materiały dotyczące terapii online i dietetyki, pokazując, jak te dwa światy – psychika i ciało – łączą się w jedną całość. Bo zdrowie psychiczne to nie tylko farmakologia, ale też codzienna troska o siebie.

Teraz Twoja kolej

Zastanów się: czy schizofrenia to „choroba mózgu”, czy może reakcja na świat, w którym żyjemy?

Czy pacjent z urojeniami jest „wariatem”, czy człowiekiem, który inaczej interpretuje rzeczywistość?

Napisz w komentarzu, co o tym sądzisz. Twoja opinia naprawdę ma znaczenie – bo być może właśnie od takich dyskusji zaczyna się proces zmiany społecznego myślenia.