Serwilizm ponad prawem

Tomasz Sakiewicz -  nawet jak na epokę Kaczyńskich to wyjątkowy przykład serwilizmu, złej woli i spaczonej  moralności.Można by powiedzieć: ot, biedakowi,  "po...ło się" kompletnie we łbie” i tym zdecydowanie mało wykwintnym, ale dobitnie określającym sytuację wulgaryzmem skwitować całe zachowanie Sakiewicza.

Przyzwyczajony (łatwo i szybko przyzwyczajony) do sytuacji, w której wola jego mocodawców stała ponad prawem, w której korzystał ze szczególnie uprzywilejowanej pozycji – Sakiewicz nie umie się odnaleźć w sytuacji normalnej, zwyczajnej, będącej udziałem wszystkich obywateli.

 

Serwilizm - brak moralności i działania świadomie pozaprawne lub wręcz bezprawne, ale służące interesowi jego zleceniodawców nie wywoływały oporów Sakiewicza przed braniem udziału a nagonkach medialnych, nie powodowały rozterek nad słusznością i zgodnością z prawem nacisków, szeptanek, szantażu teczkowego, ręcznego sterowania służbami, tajnymi policjami -  całego tego anturage'u jaki stworzony został w Polsce w krótkim okresie władzy Kaczyńskich, Ziobrów i Macierewiczów.

Serwilizm dawał placet na znalezienie się w gronie NOWEJ ELITY, poczucie przynależności do wybranych, awans materialny, zawodowy i w specyficznym wprawdzie znaczeniu awans społeczny. Czynił z Sakiewicza i jemu podobnych, ludzi nobilitowanych, wywyższonych ponad plebs reszty społeczeństwa, ponad ciemny lud.

 

To co wynikało ze zwykłej litery prawa i dotyczyło wszystkich  obywateli – nie dotyczyło grupy wybrańców.

I tak miało być „zawsze”, a przynajmniej bardzo długo.

 

Przykład Sakiewicza , który w zetknięciu z normalną sytuacją, jaką jest stosowanie prawa wobec tych, którzy stawiają się ponad prawem lub prawo jawnie lekceważą lub próbują od skutków prawa się wykręcić – byłby przykładem jednostkowym, dotyczącym jednego moralnie zwichrowanego sługusa władzy, gdyby nie fakt, że takie postawy znamy aż za dobrze z okresu PRL i co najbardziej wstrząsające, odnajdujemy współcześnie u angażujących się w „sprawę Sakiewicza”.

 

Spustoszenie moralne, mętlik pojęciowy, posługiwanie się jawnym kłamstwem, tworzenie bytów nierzeczywistych – to wrażenie jakie nieodparcie nasuwa się po przeczytaniu komentarzy popierających Sakiewicza pod tekstami poświęconymi „sprawie Sakiewicza”. Dominująca głupota tych wypowiedzi podszyta strachem lub resztkami buty jakie zawsze towarzyszą poczuciu utraty siły i wsparcia władzy – daje obraz jak nisko upadają ludzie, których  tromtadracka ideowość rozbita zostaje  w pył sensem zawartym w  ich własnych słowach. Sensem, którego sami nie rozumieją, bo gdyby zdawali sobie sprawę z tego o czym  piszą i jaką prawdę o sobie ale także o tych, którym służą i których wspierają – niechcący ujawniają, zapewne przestraszyli by się jeszcze bardziej.

 

To pokłosie rządów braci Kaczyńskich, ten haniebny serwilizm odzywa się dziś także w sprawie Ziobro i buntu prokuratorów.

Zbieranie dokumentacji potwierdzającej stosowanie przez Ziobro praktyk rodem z najczarniejszych lat komuny – jest dowodem nie tylko na te praktyki, ale przede wszystkim jest dowodem na serwilizm ludzi instytucji publicznych i państwowych, których, poza nielicznymi wyjątkami, nie stać było w obliczu brutalnej siły władzy, na przeciwstawienie się jej.

I dopiero dziś, z  tych samych powodów dla jakich służyli ekipie Kaczyńskiego, z obawy o własne stołki, kariery i zarobki czynią nie tyle rozrachunek z przeszłością, ile dają dowód własnego serwilizmu wobec nadchodzącej nowej władzy.

Czynią tak, bo są przekonani, że każda władza opiera się na serwilizmie i docenia postawy służalcze.

Tego uczyła komuna. Tego uczyły rządy po 1989 roku za wyjątkiem rządu Jerzego Buzka, tego uczył rząd Jarosława Kaczyńskiego – ten ostatni przerastając w tym względzie wszystkich swoich poprzedników po transformacji ustrojowej i stając się wprost kopią rządów komuny.

„Odzyskiwanie” instytucji państwa, telewizji, radia, gazet, wpływu metodami zastraszania i przymusu na różne środowiska, jakie obserwowaliśmy w ostatnim okresie, zwłaszcza podczas premierowania Jarosława Kaczyńskiego wydobyło na jaw najbardziej prymitywne ludzkie instynkty i uczyniło z nich cnotę.

 

Jak mówi w swoim „Bilecie miesięcznym”Andrzej Żuławski po powrocie do Ojczyzny zobaczył  „po morderczym chamstwie komunizmu...słodko-bigoteryjne chamstwo teraz też uprawomacniające najciaśniejsze z ludzkich zboczeń – zboczenie głupoty”.

 

Serwilizm zawsze wspierał się na głupocie i prymitywnych, niskich instynktach.

Serwilizm zawsze był sterowany pogardą dla ludzi, społeczeństw i prawa.

Serwilizm – jego sens w odniesieniu zarówno do rządzących jak i do rządzonych, najlepiej obrazują słynne słowa Jacka Kurskiego:

„Ciemny lud to kupi”