Nie spodziewałem się takiego scenariusza. Tak prymitywnej i ordynarnej prowokacji. Ale może władza uznała, że nie czas na niedomówienia i wątpliwości. Nie mogła doprowadzić do powtórzenia niesamowitego sukcesu jakim był „Marsz w Obronie Telewizji TRWAM”. Tym bardziej, że zmuszona została do niewykonalnej obrony katastrofalnego wrażenia jakie wywołał skromny i smutny "kondukt" złożony z Pana Prezydenta, przedstawicieli podległych mu służb mundurowych oraz urzędników i nielicznych osób towarzyszących. I stąd chyba ta szybkość działania i determinacja.
Chylę czoła przed ludźmi którzy przetrwali ten brutalny atak, i potrafili w tych dramatycznych warunkach dać wyraz swoim patriotycznym przekonaniom. Ze względu zaś na przebieg „Marszu”, udział w nim przybrał w sposób bezpośredni charakter walki o podstawowe swobody obywatelskie.
Sięgnięcie po nagą siłę, jako sposób na rozbicie Marszu, pokazało, że nie ma granic, których nie przekroczą rządzący Polską politycy PO.
Nie ulega wątpliwości, że PiS, jedyna opozycja parlamentarna, musi w tej sytuacji zareagować jednoznacznie i bez chwili wahania. Nie ma powrotu do stanu wojennego – nawet jeśli chodzi tylko o jeden jego wymiar, jakim było szerzenie strachu.
To, że historia nie skończyła się po roku 1989 to oczywiste; przygnębiające jest to, że zdaje się zataczać koło.
Chylę czoła przed ludźmi, którzy swym poświęceniem przeciwstawiają się temu zagrożeniu.
Inne tematy w dziale Polityka
