Wandea (26)

Oddziały Wielkiej Armii Mogunckiej, stosując się do dyrektywy Konwentu z 1 października 1793 roku przesuwały się w kierunku Cholet, zostawiając za sobą spalone miasta i sioła, mordując mieszkańców, bez różnicy, kobiety, starców i dzieci którzy wpadli im w ręce. W dniu 13 października, wzięła Clisson i Tiffauges Torfou. Od 13 października 3000 powstańców ze zgrupowania „Centrum” pod dowództwem Royrand, próbowało ich powstrzymać, lecz byli spychani w stronę La Verrie i walcząc cofali się do rejonu koncentracji Wielkiej Armii Katolickiej i Królewskiej usytuowanym w okolicach Cholet. 9000 powstańców umacniało już swoje pozycje, wzmocnione 30 działami na przedmieściach Cholet, w miejscowości Beaupréau.

Dowodził nimi osobiście Murycy d'Elbée. W miejscowości Bressuire 10000 powstańców, lecz tylko z 18 działami zostało zgromadzonych pod dowództwem Charles'a de Bonchamps, inne oddziały były gromadzone w samym Cholet. Razem udało się zgromadzić powstańcom około 36000 żołnierzy, lecz tylko część z nich miała broń palną.

W dniu 15 października, wojska generała Kléber zajęły Mortagne i wzmocniły się 1500 republikańskimi więźniami zapomnianymi przez wycofujących się Wandejczyków.
Trzy armie republikańskie ( w tym Moguncka, Luçon i korpus de Beaupuy), w sile ponad 15000 żołnierzy (wszyscy uzbrojeni w broń palną i około 65 dział) skierowały się w stronę Cholet, gdzie na terenie przedmieścia La Tremblaye rozegrała się popołudniu 15 października bitwa, w której Republikanie stosując nowa technikę natarcia dywizjonów liniowych (całość sil podzielona na bataliony samodzielne, ustawione trochę na wzór „rzymski”, w szachownice i artyleria operująca ze wzniesień, lecz strzelająca ogniem zaporowym po skrzydłach powstańców) postanowili zniszczyć w tym starciu Wielką Armię Katolicką i Królewską.


                                                             41