Wandea (32) celtyckie La Virée de Galerne

Klęska w Cholet,
olej na płótnie Juliusza Girardet, 1882.
Muzeum Sztuki i Historii, Cholet.

Pokonani Wandejczycy wycofywali się na kierunek Beaupréau i Saint-Florent-le-Viei, pozostawiając 400 rannych, których bez pardonu wymordowali postępujący za nimi kawalerzyści Westermanna.

Przekraczając Loarę Wandejczycy mieli w planie wzniecić powstanie przeciw Republice w Bretanii i Maine oraz wymusić pomoc Anglików, by ci wylądowali zbrojni na wybrzeżu kanału La Manche.

General Lescure ranny przepływa Loarę pod Saint-Florent, autor: Jules'a Girardet, 1882.
Muzeum Birkenhead.

W ciągu jednej nocy, 18 października pod wodzą nowego Naczelnika Powstania Henri La Rochejaquelein przeprawiono na drugi brzeg Loary około 100 000 osób, w tym trzydziestotysieczną armię, a resztę stanowili ranni i cywile, w tym starcy, kobiety i dzieci.. To był początek operacji nazwanej później "La Virée de Galerne" (od słowa w dialekcie bretońskim gwalam to nazwa północnego wiatru). Właśnie już po przekroczeniu Loary w Ducha powstańczego zaczęły się wkradać akcenty na wskroś celtyckie, emanujące swa obecność nie tylko w nazewnictwie..
I tak podczas przeprawy, gdy na skutek odniesionych ran zmarł General Bonchamps, żołnierze postanowili złożyć hekatombę z życia 5000 więźniów republikańskich, jakby tym czynem mogli po celtycku uczcić pamięć ukochanego wodza. Oficerowie ledwo ich od tego odwiedli i rozkazali puścić wolno jeńców, bo nie byli pewni, czy uda im się powstrzymać przed rytualnym mordem swych podkomendnych. Wściekłość swą żołnierze wyładowali na miasteczku Granville, które całkowicie opuszczone zostało dokumentnie spalone do gołej ziemi.

Spalenie Granville przez Wandejczyków, autor: Jean-François Hue, 1800.
Muzeum La Roche-sur-Yon.

Henri de La Rochejacquelein został Naczelnikiem Powstania w wieku lat 21 i trudno byłoby od niego wymagać decyzji w pełni logicznych, pełnych męskiej dojrzałości, wyzutych z młodzieńczej fantazji. Jednakże to on miał głos decydujący w Radzie, która odbyła się zaraz po przekroczeniu Loary przez Powstańców w opuszczonym przez republikański garnizon miasteczku Varades. Ustalono, ze konieczne jest wzniecenie powstania na terenach Bretanii i Maine, a poza tym postanowiono zdobyć na początek miasto Laval w celu podniesienia morale armii po przegranej bitwie o Cholet. Szczególnie optował za tym arystokrata: Książę de Talmont i nie bez powodu, bo był posiadaczem rozlicznych ziem na terenie Maine i jak twierdził, to jest w stanie wpłynąć na wszystkich mieszkańców Maine, by ci opowiedzieli się za Powstaniem. Dlatego między innymi Naczelnik La Rochejacquelein projekt zatwierdził i tak miało dojść do do Bitwy o Laval (22 października 1793 roku)
20 października armia powstańcza pomaszerowała na Laval, w drodze z łatwością niszcząc słabe garnizony w Ingrandes i Cande (20 października), a następnie w Segre i Chateau-Gontier (21, 22 października).

22 października osiągnęli perimetr Laval, którego bronił garnizon 6000 Gwardzistów pod dowództwem generała Letourneur. Ponieważ Wielka Armia Katolicka i Królewska zaatakowała z marszu i z cała furią, dowódca republikanów zarządził odwrót, który zamienił się w klęskę i paniczną ucieczkę, a na jej drodze została porzucona bron i 600 gwardyjskich trupów.

Wszystkie te zwycięstwa łatwo podniosły morale Wandejczyków, a ludność Laval zobowiązała się zapewnić im żywność i zaopatrzenie. Naczelnik La Rochejacquelein postanowił zarządzić postój armii na kilka dni w Laval w oczekiwania na posiłki i danie odpoczynku żołnierzom, wyczerpanym przez długie marsze w ostatnich dniach.