Wołyń (wiersz)

Bezsilność

Tam razem mieszkali starzy i młodzi
Pogrążeni w codzienności sprawie
Byli onego dnia razem w Osadzie
Tam osaczyły ich: mord i bezprawie.
Od pól i ogrodów niósł płacz i huk.
Padał polski świat, bez litości znikł,
To UON i UPA i ich zbrodniczy trud.
Tam, gdzie byli oni nie zostało już nic.

Stanęli pośród piękna i kwiecia rolnicy,
Trzymając swe narzędzia w rękach
Czekając na Boga wśród łanów pszenicy
Lecz przyszli diabli i śmierć w mękach
Tryzubom kazano iść w bój, ale dla sławy
Haniebnej wśród wołyńskich pól i sadów
I tu mordować wśród dewianckiej wrzawy
Wszystkich, spokojnych polskich sąsiadów.

Zostali tylko święci w ramy nieoprawieni
Przypatrujący się z rezygnacją martwym
Polscy święci, czekający na dotyk płomieni.
Zmęczeni już rozpaczą, śmiercią i tymi
Martwymi dziećmi, zwrócili spojrzenia
Na krwawe Niebo, pełne milczącej pozy
Twarze, a krwawe słońce dało lśnienia
Nad Wołyniem, oświetlając pola grozy.

A dziś polski Sejm, co w nim są Polacy
Ma problem: dać świadectwo Prawdzie?
I nazwać Zbrodnię Zbrodnią, czy raczej
Zapomnieć? To Sprawiedliwość jest, gdzie?

Ci żywi syci, szczęśliwi

pogrążyli się drzemce;
Usiadłem przed kompem,

myśląc o tym
Wołyńskim Ludzie,

o zburzonej, martwej krainie,
I o polskim duchu,

który tam jest

i nigdy nie zginie.