Pomyśl przez jedną chwilę o jednym wybranym znanym Tobie człowieku, który umarł, na pogrzebie którego byłeś. Pomyśl o jego mężu czy żonie, dzieciach, rodzeństwie, rodzicach, przyjaciołach. Niech w głowie grzmi Ci Marsz Żałobny Chopina. Pomyśl o pustym krześle, o dzieciach które będą znać rodzica wyłącznie z nośników danych, o bezsilności i beznadziei, o pustce której nie da się wypełnić niezależnie od tego czy ktoś wierzy w Boga czy nie. pomyśl o butach, szczoteczkach do zębów, pełnej popielniczce, wilgotnym ręczniku, brudnym talerzu, nieodczytanej poczcie, niedokończonej bajce – o wszystkim, co wciąż jakby żywe pozostało po tych, których już nie ma i nie będzie tu – już nigdy.
Moja Babcia przeżyła dwie wojny, komunizm i jeszcze kawałek, straciła trójkę dzieci, które zmarły rychło po urodzeniu, potrąciła ją ciężarówka i straciła władzę w jednej nodze, jej mąż zginął w trakcie II Wojny Światowej. Pamiętam zapach starego człowieka, zapach łazanek z serem, baranków wielkanocnych, pączków, pierogów i miodu pitnego którym mnie nacierała, gdy chorowałem na odrę.
Proszę sobie wyobrazić płaczącą żonę trzymającą w ramionach małą córeczkę w momencie, kiedy dowiedziała się, iż jej mąż już nie wróci i nie pokłóci się w środę czy oglądamy M jak Miłość czy Ligę Mistrzów. Nie będzie go po prostu. To próżnia prowadząca do granic obłędu.
Pomyślmy.
Inne tematy w dziale Polityka
