Nie rozumiem dlaczego znakomita większość klasy politycznej odrzuca prywatny model usług medycznych, tzw. służby zdrowia. Poniżej przedstawiam teoretyczne modele sektora usług medycznych, które są faktycznie możliwe do zastosowania w praktyce.
Model komunistyczny
Państwowa służba zdrowia jest w całości finansowana z pieniędzy podatników. Państwo – partia komunistyczna – zabiera obywatelom pieniądze i teoretycznie tworzy system usług medycznych za które obywatele niby nie płacą. Potencjalny pacjent nie ma możliwości wyboru ubezpieczyciela, ponieważ ubezpieczyciel jest jeden. Nie rynku usług medycznych. Partia komunistyczna decyduje gdzie, kiedy, jak i czym pacjent ma się leczyć.
Model socjalistyczno – demokratyczny
Państwowa służba zdrowia jest w całości finansowana z pieniędzy podatników. Władza wybrana demokratycznie zabiera obywatelom pieniądze i teoretycznie tworzy system usług medycznych za, które obywatele niby nie płacą. Potencjalny pacjent nie ma możliwości wyboru ubezpieczyciela, ponieważ ubezpieczyciel jest jeden. Państwo pozwoliło wykonywać usługi medyczne – za pieniądze wszystkich podatników – podmiotom prywatnym. Pacjent może zapłacić ze swej kieszeni za leczenie prywatnemu usługodawcy. Istnieje możliwość komercjalizacji infrastruktury medycznej.
Model liberalny
Państwowa służba zdrowia nie istnieje. Pacjent sam się ubezpiecza w wybranym przez siebie towarzystwie ubezpieczeniowym lub sam z własnej kieszeni płaci za usługi medyczne. Obywatel ponosi odpowiedzialność za zwoje zdrowie i zdrowie swoich dzieci. Państwo gwarantuje refundacje leczenia sierotom, inwalidom, weteranom i starcom. Każdy płaci taką stawkę ubezpieczeniową na jaką sumę pragnie być ubezpieczony. Każdy płaci za siebie. Ubezpieczony nie płaci za leczenie marskości wątroby alkoholika, rak płuc palacza, połamane kończyny osoby uprawiającej sporty ekstremalne, kierowcy który z prędkością 150 km/h wypadł z zakrętu itd.
Sam zdecyduj, który model jest uczciwy, a który to skryta forma złodziejstwa.
Pozdrawiam.
Inne tematy w dziale Polityka
