Trudno zrozumieć, że społeczeństwo które czci pamięć ludzi, którzy zatrzymali rewolucję bolszewicką, przeżyli komunistyczny PRL i doświadczyli fatalności wymysłów socjalistyczny obecnie popiera socjalistyczny PiS i nie sprzeciwia się podnoszeniu podatków przez PO.
Trudno to zrozumieć, jeżeli nie przyjmujemy prostego faktu: jesteśmy ludźmi w niewoli i godnymi niewoli. Jesteśmy niewolnikami walczącymi o niewolnictwo. Teraz wszystko się zgadza. Teraz już wszystko jest w porządku. Możemy spać spokojnie, ale nie miejmy pretensji, jeżeli za 50 lat państwo Polskie będzie jako Orszulka w Trenie VIII. Tęsknota i mit, pomnik i przegrana.
Walczymy wciąż gubiąc definicje. Walczymy ludycznie i grupowo, pozostając jednostkowo słabymi i zgaszonymi. Nie ma społeczeństwa – są żołnierze i outsiderzy. Walczymy o wolność i prawdę odmawiając wolności i deprecjonując prawdę. Zupa to dupa i na odwrót. Robespierre krwawi na krzyżu patrząc na Napoleona w cierniowej koronie z trzydziestoma srebrnikami w dłoni.
Nazywamy się Chrystusami, chcemy być Chrystusami, tylko odwagi brak. Jesteśmy srebrnikami wrzuconymi do studni. Nie ma nas, a jakoby jesteśmy. Pełno nas w siatce z hipermarketu „NICOŚĆ”. Nie ma w nas tańczącej gwiazdy, wiary, nadziej, miłości, ucieczki od zniewolenia. Nie ma w nas posiadania, nie ma bycia – jest potęga pogardy i powszechna starość Pariasa. Mury rosną, a my skowyczymy na łańcuchu kołysząc się na krawędzi.
Walczyłem, nie wiem już o co. Stoję w polu i patrzę na Oran. Czekam na szczury.
Pozdrawiam.
Inne tematy w dziale Polityka
