Szanowny Panie Redaktorze, napisał Pan o oczywistość obrażania uczuć religijnych i profanacji krzyża oraz o skandaliczności decyzji prokuratury. Jest jednak mały szkopuł – nie dowodzi pan w żaden sposób, iż ma Pan rację.
Rozumiem, iż bezprawne postawienie krzyża jest dla Pana uzasadnionym i szlachetnym czynem, ale nie wszyscy tak sądzą. Nie sądzi Pan, iż jest paradoksalne, że ponad 90% Polaków to katolicy, a ponad 75% z nich opowiadało się za przeniesieniem krzyża. Nie jesteśmy również świadkami gigantycznych manifestacji w „obronie krzyża”. Nie jestem również pewien, czy jest Pan uprawniony do wypowiadania się w imieniu milionów. Mój sąsiad katolik twierdzi, że to ta grupa bigotów i polityków pod krzyżem dokonywała jego profanacji poprzez używanie tego symbolu religijnego do walki politycznej.
Szanowny Panie Redaktorze, proszę również zwrócić uwagę, iż granica pomiędzy obrazą uczuć religijnych a wolnością słowa jest wyjątkowo cienka. Bigot poczuje, iż jego uczucia zostały obrażone, kiedy ktoś powie np. że bóg jest mordercą, ponieważ uśmiercał ludzi a w św. księdze są bujdy dla ciemnego ludu.
Przepisy k.k. normujące obrazę uczuć religijnych są zupełnie zbędne. Ocena zachowań kontrowersyjnych powinna być dokonywana w oparciu o przepisy k.c. o naruszeniu dóbr osobistych. W USA takich przepisów w ogóle nie ma. W Europie niemożna narysować karykatury Mahometa bez szaleńczego i powszechnego oburzenia. W Polsce zespół muzyczny nie może prezentować myśli kontrkatolickich, bez narażania się na częste wizyty w prokuraturach.
Pan natomiast pisze odważnie o prokuratorach, że to tchórze. Rozumiem, iż gdyby ktoś tak napisał o Jezusie, to czułby Pan, iż jego uczucia religijne zostały obrażone. Zresztą czymże istotnym może być obrażanie ludzi, prokuratorów. Zapewne nie dopuszcza pan możliwości niezłamania prawa w tym konkretnym przypadku, zapewne.
Ja Pana Redaktora serdecznie ze swej strony pozdrawiam.
Inne tematy w dziale Polityka
