Dziura

- Grzesiu, stój! Uważaj!... Złap się mnie i stań tak na brzeżku… O tak… A teraz zamknij drzwi… I oddychaj, oddychaj spokojnie.

 

- Uff… Dzięki, że mnie złapałeś, Donaldzie…

 

- Nie ma sprawy.

 

- …Ale co to jest?!

 

- Hm, jak to co? To jest Dziura, drogi Grzesiu. Strasznie się rozepchała. Zajęła mi już prawie cały gabinet. Biurko wpadło gdzieś tam…

 

- A jak głęboka jest ta Dziura?

 

- Tego jeszcze nie wiemy. Jacuś mówi pismakom, że wiemy, ale to jeszcze nic pewnego. Jak wróci, to go spuścimy na linie do środka. O, mam tu linę…

 

- Jakaś cieniutka.

 

- Jacuś jest lekki. A jakby co, to mam stoper.

 

- Stoper?

 

- Będę mierzył jak długo zabrzmi „Aaaaaa…!” spadającego Jacusia.

 

- To straszne! On może zginąć!

 

- Cóż, to ryzyko, na które jestem gotów. Poza tym, cała nadzieja Jacusia w tobie. Jak akcja „Żer”?

 

- Prawie dobrze.

 

- Co znaczy prawie?

 

- Hieny się zleciały na truchło, ale najwyraźniej za mało pokarmu.

 

- Za mało pokarmu? To był prezes wielkiej instytucji!

 

- Tak, normalnie to by starczyło na wiele dni, ale Dziura przyciąga pismaków dalej. Poniuchali trochę przy truchle, a potem pobiegli.

 

- Niedobrze… Nie mamy aż tylu prezesów…

 

- To może by jednak jakiegoś… Hm… Ministra?

 

- Tak, zacznę od ciebie… Stój, nie skacz, nie skacz! Grzesiu, żartowałem przecież!... Już dobrze? Tak…?

 

- Dobrze, Donaldzie, bardzo dobrze! Ale kto w takim razie stanie się ofiarą dla Dziury?

 

- To proste, drogi Grzesiu. Ktoś, kto już dawno powinien w niej wylądować…