Król Donald

Gdzież jest głowa naszego wroga? Dziś miała się toczyć u moich stóp. Andrzeju, czemuż to twa dzida nadal pusta?

 

ANDRZEJ

(cofa się o krok)

Obsiedliśmy go w lasach pod Rzeszowem, ale raniony umknął… Przepraszam, panie, przepraszam!

 

DONALD

(wściekły podnosi się z tronu)

Dość! Dość tych bredni! Kolejny raz nie wypełniłeś mej woli, Andrzeju! A wiesz, że ja nie wybaczam!

 

ANDRZEJ

(przerażony pada na kolana)

Błagam, nie…! Ja mam dzieci! I długi…!

 

DONALD

(spogląda pogardliwie na ANDRZEJA, a następnie na wielkie okno; za oknem wyraźnie widać głowy MIROSŁAWA i ZBIGNIEWA nabite na włócznie)

Zabrać go stąd!

(wchodzą strażnicy i wywlekają wrzeszczącego ANDRZEJA)

Dobrze… Teraz czas na naszego kolejnego przyjaciela.

(nonszalanckim krokiem do tronu zbliża się RADOSŁAW; mijając wyciąganego za nogi ANDRZEJA lekko się uśmiecha)

 

RADOSŁAW

(kłaniając się nisko)

Ach, jakiż to zaszczyt…

 

DONALD

(mrużąc wilcze oczy)

Straż, jego też zabrać!

 

RADOSŁAW

(prostując się gwałtownie i gubiąc kapelusz)

Co?! Co?!

 

DONALD

(triumfalnie)

A tak! Właśnie! Brać go do tamtych! I zetrzyjcie mu ten jego uśmieszek z twarzy… Tfu…

(strażnicy wywlekają RADOSŁAWA śladem ANDRZEJA; DONALD odwraca się ku GRZEGORZOWI; wręcza mu puchar wina i sam też unosi jeden)

Oto pozbyliśmy się zdrajców i spiskowców. Nasze królestwo jest wolne od zła. Teraz jesteśmy tylko my dwaj, wierni przyjaciele. Napijmy się wspólnie za wielkie rzeczy, jakich dokonamy.

(DONALD i GRZEGORZ patrzą przez okno, pojawiają się tam dwie nowe głowy na włóczniach; potem obaj wznoszą puchary do ust)

 

GRZEGORZ

(patrzy z uwielbieniem na DONALDA)

Przy… grrr… hhh..

(GRZEGORZ wali się w drgawkach na ziemię, martwy; kielich wypada mu z ręki i toczy po marmurowej posadzce)

 

DONALD

(ze żalem patrzy na zwłoki GRZEGORZA)

Ach, jakiż smutny mój los.

(kurtyna)