Lament nad bezdomnymi sportowcami

W misyjnym Polskim Radiu abonamentowym w Sygnałach Dnia 9.01.2010 usłyszałem lament nad bezdomnymi sportowcami. Że nie mają gdzie mieszkać, że jeden nawet umarł w komórce na węgiel. Jakie to przykre, żeby olimpijczycy po zakończonej karierze stawali się nagle bezdomnymi. Naprawdę można się wzruszyć do łez.

Ludzie zatroskani o los sportowców wyszli z inicjatywą budowy Domu Sportowca w Spale. Minister sportu Miro wyraził zgodę, ale nie na piśmie. Kiedy zaczęto konkretne starania o budowę takiej placówki pan Miro zapomniał o wsparciu. Do jego gabinetu zaczęli coraz częściej przychodzić inicjatorzy pomysłu. W końcu zamknięto przed nimi drzwi ministerstwa.

Najbardziej poruszył mnie argument wysunięty w Sygnałach Dnia: wszak wszyscy oglądaliśmy sukcesy sportowców, cieszyły nas więc teraz zrzućmy się na wygodny dom spokojnej starości.

W opinii społecznej zakodowany jest obraz sportowca milionera. To przecież elita. Transfery kosztują krocie. Zarobki byle kopacza piłki są bardzo dobre, w porównaniu z biedotą pozbawioną pracy. Jak to jest? Byli sportowcy narzekają, że nie mają domów i emerytur? Jeśli w Polsce Ludowej piłkarz zatrudniony był w kopalni na etacie sztygara, a kawałka węgla nie miał w ręce przez całe życie, to powinien zgodnie z przepisami mieć emeryturę sztygara.

W cudownym polskim kapitalizmie każdy powinien sam zadbać o swój dach nad głową, o godziwą emeryturę. Czy sportowiec kiedy miał pieniądze dzielił się nimi ze mną? Czy wspierał finansowo programy charytatywne? Nie słyszałem o polskim sportowcu filantropie.

Niektórzy radzą sobie jak mogą. Wiążą się z aktorkami serialowymi, z piosenkarkami, bo to są dobre źródła dochodu. Ale w końcu i one poznają się na nierobach i dają im kopa w tył ciała…

Zbigniew Ryndak