Ktoś, kto wpadł na pomysł powiązania dwóch wielkich wydarzeń: 99. rocznicy glorii warszawskiej, Święta Wojska Polskiego i setnej rocznicę pierwszego Powstania Śląskiego oraz umiejscowienia obchodów uroczystości związanych z tymi wydarzeniami w Katowicach, powinien otrzymać specjalne wyróżnienie.
Pomysł jest tak ważny i tak na czasie, że można powiedzieć – nareszcie! Przedwojenni mieszkańcy województwa śląskiego znają Polaków z okresu wolności, natomiast Opolszczyzna, którą włączono dopiero po 1945 r., takich możliwości nie miała. Po I wojnie na Śląsku (katowickim) połączyły się dwie wizje Niepodległej: śląska, autonomiczna, i polska pozaborowa. Nie mogły się natychmiast zrozumieć, były tarcia i krzywdy. Nie mniej, prawie dla wszystkich, Polska była jedna i ta sama. Śląsk Opolski doznał innych doświadczeń – tam działacze Komunistycznej Partii Niemiec mieli lepsze referencje niż wszyscy inni, byli oni również sekretarzami PZPR; tam też bardziej walczono z Kościołem, a po 1989 r. władze rządowe preferowały bardziej mniejszość niemiecką, niż rodowitych polskich Ślązaków. Obydwie części Śląska różnią się od siebie, ale historycznie i politycznie trzeba je traktować, jako całość. Niedocenianie Polaków śląskich było merytorycznym błędem. Miejmy nadzieję, że od dziś – 15.08.2019 r. to się zmieniło.
Można więc powiedzieć, że do – 15.08.2019 r. prawdziwa Polska na Śląsk Opolski nie dotarła. W Katowickiem było inaczej, tam bohaterstwo Ślązaków z 1939 r. zostało tak samo wygumkowane, jak istnienie II RP z pamięci urodzonych po wojnie Polaków. W efekcie, pozostały wspomnienia walki ideologicznej z okresu II RP, na które nałożyły się Warstwy skutków działalności komunistycznej i „czerwonego uniwersytetu”. Z obu stron pozostał nieprzyjemny ślad. Datę wspólnych obchodów tak wielkiego święta dla wszystkich Polaków, wspaniała Msza św., i takież samo kazanie, powinny stanowić punkt zwrotny w rozumieniu wspólnoty – w Polsce i na Śląsku. To niezwykle ważna rzecz.
I teraz apel do władz państwowych – jest okres wyborczy i dzisiejsze obchody można różnie rozumieć. Tak doniosłe wydarzenie musi być jednak dla obu stron zobowiązaniem i nie może ono pozostać bez echa i konsekwencji.
