Gdyby przyjąć, iż profilaktyka w pomocy społecznej to tyle, co działalność ukierunkowana na zapobieganie sytuacjom zagrożenia związanym z doświadczaniem przez osoby znajdującej się w szczególnie trudnej sytuacji życiowej braku możliwości nie tylko wyzwolenia się z ograniczeń ich ekspresji niezbędnej w radzeniu sobie z tą sytuacją, co może być przyczyną doświadczania przez te osoby braku poczucie bezpieczeństwa w zakresie możliwości zaspokojenia elementarnych potrzeb socjalnych (materialnych i bytowych), ale i zapobiegania sytuacji znalezienie się na Tratwie Meduzy, na której nikt nie wie, czy za chwile nie zginie. Jak pisałem nie można profilaktyki społecznej lokować wyłącznie, czy głównie w pomocy społecznej, bowiem jest ona instytucją o niskim, tragicznie niskim potencjale instytucjonalnym. Są powody by przypuszczać, że to społeczna gospodarka rynkowa wyklucza coraz to nowe rzesze „straceńców…” z możliwości utrzymania się na powierzchni życia.
Czy pomoc społeczna zdaje egzamin z zadania związanego z prowadzeniem przez nią profilaktyki społecznej? Sądzę, że nie, także dlatego, iż gdy brakuje pieniędzy na ratownictwo trudno oczekiwać, by wydatkowano publiczne pieniądze na profilaktykę społeczną.
Gdy są kobiety żyjące w skrajnym ubóstwie, gdy nie ma skutecznego systemu wspierania nie tylko kobiet znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji życiowej, której nie są w stanie samodzielnie, a także przy wsparciu innych przezwyciężyć - tragedią jest, iż wadza z jej kucharką nie zauważają, iż są przypadki, gdy życie w łonie matki tylko dlatego żyje, że jest powiązane z życiem matki pępowiną. Przestaje żyć wcześniej, czy trochę później, gdy zostanie odcięta pępowina. Chronienie takiego życia jest nie tylko nieracjonalne, ale i zbrodnicze. Swoją drogą ruszenie tej kwestii, gdy wszystkie ręce, umysły i serca winny znaleźć się na „pokładzie”, by skuteczniej radzić sobie z pandemią i jej skutkami to działania wrogie Polsce i jej interesom.
