Czy i jak (poza usługami profilaktycznymi) pomoc społeczna i jej instytucje mają zapobiegać przyczynom ubóstwa i wykluczenia, a także negatywnym skutkom życia w ubóstwie i w stanie wykluczenia, w tym w zakresie niedożywienia, gdy nie są w stanie skutecznie rozwiązywać kwestie niemalejącej biedy w Polsce? Jak wiele instytucji publicznych, w tym jednostki organizacyjne pomocy społecznej nie dysponują wystarczającym potencjałem instytucjonalnym, by sprostać zadaniom mającym być realizowanymi zwłaszcza przez ośrodki pomocy społecznej. W związku z bardzo niskimi płacami tzw. szeregowi pracownicy pomocy społecznej tracą motywację do pracy na rzecz człowieka, który bez wsparcia sczeźnie. Ludzi zagrożonych utratą możliwości utrzymania się na powierzchni życia jest ciągle około 2 miliony Polaków.
Władze w Polsce zajmują się sobą. Służba publiczna, w tym służba osobom najsłabszym ich nie interesuje (nie znajdują dla siebie korzyści by się rozwiązywaniem tej kwestii oddawać).
Władze w Polsce, te w centrali i te lokalne najczęściej przechodzą do porządku dziennego nad kwestią ubóstwa dając tym samym wzór do naśladowania dla obywateli, którzy raczej nie widzą problemu ubóstwa. Zwykle władza nakłada na pracowników pomocy społecznej coraz to nowe zadania, nie zapewniając dodatkowych środków na ich realizację. Pono obsługą pomocy osobom zagrożonym wykluczeniem energetycznym mają się zająć ośrodki pomocy społecznej.
