Kraków, to baśniowe miasto, gdzie jak zwykł mawiać odziany w czarną pelerynę czarnoksiężnik z Piwnicy pod Baranami: "pośpiech poniża”, kac mija nim jeszcze ośmieli się zrodzić, a niektórzy krakowscy seniorzy specjalnie wcześniej rano wstają, żeby dłużej nic nie robić.
W tym sędziwym zaścianku o nietykalnych tradycjach mieszkają uwrażliwieni kulturowo miłośnicy Sztuk Pięknych i smakosze Kultury Wysokiej, że tak powiem patogennie odporni na wszelkiego rodzaju zmiany, co mieszkańców tego czarownego miasta czyni egzotycznym skansenem, który chętnie odwiedzają na weekend różnej maści ciećwierze bytujące na co dzień w mazowieckiej Warszawce, które zagubiły swą tożsamość w bezrozumnej pogoni za sukcesem i mamoną.
Intelektualna aberracja podwawelskich elit objawia się między innymi wrodzoną skłonnością do tytułomanii i chorobliwej przemądrzałości wielce szanownych panów profesorów, mecenasów, radców, dyrektorów, mistrzów wszelakich sztuk…, dla których jedyną trudnością, z jaką przychodzi im się mierzyć jest wciśnięcie guzika od windy w utytułowanych instytucjach, w których dożywotnio "pracują".
Tyle wstępu, a teraz do rzeczy.
Wracając do tytułu notki powiem, że chodzi mi o egzotyczną menażerię pań profesorowych, prezesowych, ministrowych, mecenasowych, rektorowych, ordynatorowych…, i innych „owych”, znanych z późniejszych demonstracji KOD-u, marzących przed wyborami parlamentarnymi 2015 o fotce z ubranym w koszulkę polo z nie-byle-jakimi napisami (patrz zdjęcie tytułowe), - Rafałem Trzaskowskim, startującym wtenczas z pierwszego miejsca na liście Platformy Obywatelskiej w Krakowie.
A, w największej tajemnicy Państwu zdradzę, że w czasie jednej z takich sesji zdjęciowych podsłuchałem niechcący, jak jedna z rzeczonych dam, wpatrzona maślanymi oczami w stojącego opodal pana Rafała, jęknęła z rozmarzeniem:
„Popatrzcie tylko dziewczyny! Cóż za pyszne ciastucho! Tylko schrupać! Mniam! Mniam! Palce lizać!...”
Zaś niniejszą notkę napisałem między innymi w tym celu, by wielbicielki władzy „dobrej zmiany” nie mówiły, że nic tylko jątrzę i jątrzę, bo nie lubię prezydenta Dudy.
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki praz niezależny bloger oddany prawdzie i sprawom ważnym dla polskiego państwa)
Post Scriptum
Przeczytajcie Państwo te wszystkie pretensjonalnie napastliwe komentarze autorstwa pisowskich ortodoksów. Ci ludzie się często uskarżają, że ich zbywam formułkami "następny proszę", "to nie jest notka dla Pani/Pana" i tak dalej. Ale chyba Państwo rozumiecie, że ich komentarze są tak prymitywne, iż z tymi ludźmi po prostu nie da się racjonalnie dyskutować. Ja tych ludzi naprawdę nie lekceważę, - ale się od nich jak od natrętnych much oganiam.
