Dzisiaj, w przeddzień Wigilii Święta Niepodległości moja dwudziestoletnia córka stanęła przez trudnym wyborem.
Mogła spędzić wieczór ze mną w przepięknym prywatnym dworku moich Przyjaciół, którzy dzisiaj urządzają patriotyczną wieczernicę z okolicznościowym koncertem i unikatowym filmem o Powstaniu Styczniowym - albo - mogła pójść z mamą na wystawne przyjęcie na kilkaset osób, jakie z okazji zdobycia mistrzostwa świata w kładach wydaje wieczorem Rafał Sonik w najmodniejszym w Krakowie klubie młodzieżowym „Plaża”.
Choć widziałem, że nie chce zrobić ojcu przykrości, córka wybrała jednak wieczór u Rafała Sonika.
Dlaczego?
Bo gdy matce i ojcu zadała to samo pytanie, „czy będzie tam młodzież?”, w przeciwieństwie do mamy, tata nie mógł dać odpowiedzi twierdzącej.
Ale, choć być może niejednego w was to zaskoczy, nie mam do córki ani cienia żalu, bo zdziwił bym się, gdyby mogąc spędzić wieczór z rówieśnikami wybrała wieczernicę pośród samych „seniorów”.
Poza tym nigdy nie zapomnę, jak w roku 1968 poznałem w Chicago autentycznego barona z tych dobrych Rokossowskich, który miał urodzoną już w Stanach ukochaną córkę jedynaczkę o imieniu Iza, wówczas w wieku lat siedemnastu.
Córka pana barona zwierzyła mi się dnia pewnego z jak się wyraziła „jej życiowego problemu”, bo na chicagowskie parady z okazji święta 3-go Maja ojciec każe jej się przebierać w sprowadzony z Polski mundurek harcerski z czapką i prowadzić paradę z gwizdkiem w zębach i stosownym proporcem na tyczce.
Nigdy nie zapomnę tej cierpiącej dziewczyny jak szła w tym przebraniu na szpicy pochodu i czerwona ze złości dęła bez opamiętania w gwizdek aż jej oczy z orbit wychodziły.
Nie zapomnę również, że jak nas po pochodzie jej dumny z córki ojciec zaprosił na obiad i wyszedł na stronę, Iza powiedziała mi ze łzami w oczach, że chyba znienawidzi ojca jak jej nie przestanie bez opamiętania zrzędzić o tej jego Polsce.
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
