Wysłuchałem właśnie konferencji ministra Andrzeja Czumy. Zbyt wcześnie na ostateczne wnioski, ale mam jakieś dziwne przekonanie, że Andrzej Czuma jest prędzej finansowym nieudacznikiem niźli człowiekiem bez zasad.
Andrzej Czuma jest raptusem, co widać także po zachowaniu jego syna, Krzysztofa. Czuma w życiu swoje przeszedł, więc to akurat mnie nie dziwi. Niezbyt ciekawie wypadł jedynie tłumacząc się, że nie jest już członkiem radzy nadzorczej w spółce swojego syna, mimo że - jak sprawdzili dziennikarze - nadal figuruje w Krajowym Rejestrze Sądowym. Jego tłumaczenie, nawet jako prawnika, a co dopiero ministra sprawiedliwości, było cokolwiek śmieszne. Andrzej Czuma zwalił winę za ten stan na właściciela spółki, czyli... na swojego syna.
Mam żal do polskich dziennikarzy mainstreamowych, że nie pociągnęli tematu dymisji ministra Zbigniewa Ćwiąkalskiego. Idzie mi tu sygnalizowane tu i ówdzie balowanie Ćwiąkalskiego w Śmiłowie na urodzinach u Stokłosy, byłego senatora z zarzutami, i to jeszcze wieczorem w dniu powieszenia w celi Roberta Pazika - mordercy Krzysztofa Olewnika. Z pewnością łatwo sprawdzić, czy to prawda, co pisała na ten temat prasa niszowa. Jeśli to bowiem prawda, to przedstawiana przez PO i Tuska - jako "honorowa" - dymisja Ćwiąkalskiego, miała zupełnie inne podłoże, zbliżone do marketingu politycznego (PR). Słupki, słupki, i jeszcze raz słupki sondażowe.
Inne tematy w dziale Polityka
