Już nie „manifestacja”. Moim zaniem, to teraz Warszawskie Spotkania Pamięci na Krakowskim Przedmieściu.
Cel się nie zmienił. Chcemy Prawdy i wyjaśnienia przyczyn i przebiegu smoleńskiej katastrofy.
Niezmienne pozostają także uczucia towarzyszące Polakom przybywającym od 6. lat do Warszawy, by dać wyraz swoim emocjom i oczekiwaniom.
Żałoba, to nie tylko czarna wstążka na polskiej fladze, zawieszona na jeden rok, albo z czarną ramką portrety ofiar smoleńskiej tragedii.
Żałoba, to msza święta w intencji ofiar i ich rodzin, to kwiaty na grobach, albo w miejscu, gdzie zginęli. I nasza obecność.
Najważniejsza dziś staje się Prawda i Pamięć.
Nie odniosę się do słów polityków, wołających o pojednanie Polaków.
O wybaczenie i zgodę.
Ja nie widzę wojny „polsko – polskiej”. To propagandowe odbieranie nam honoru i wzajemnego szacunku.
To stawanie po stronie zdegenerowanej kasty dotychczasowych właścicieli Polski, którzy rozwinęli i do dziś finansują „przemysł nienawiści”.
Oni szkalują żywych i martwych, bez opamiętania się nawet po śmierci 96. Polaków, z których część była z ich szeregów. Ale nie ma ich na rocznicach katastofy. Nawet o swoich zapomnieli, chcą tylko ratować swoją skórę i nienależne im trofea.
Tymczasem ja uważam moją obecność na Krakowskim Przedmieściu za wyraz Pamięci, za sygnał, że czekam na Prawdę. Spokojnie maszerując, modląc się, śpiewając i oddając cześć Ich Pamięci.
Do wyjaśnienia jest wiele. Jak zaznaczył wczoraj prezes Prawa i Sprawiedliwości, PanJarosławKaczyński, trzeba sprawdzić, w świetle ukrywanych dotąd dowodów, czy poprzedni rząd, rząd Tuska, nie dopełnił obowiązku ochrony Prezydenta i pozostałych 95. ofiar katastrofy i czy ich winę ma się mierzyć kodeksem karnym, czy brakiem zasad moralnych.
Mnie nie interesuje, czy jakiś tam urzędnik warszawski policzy uczestników Warszawskiego Spotkania Pamięci i poda mediom, że było nas zaledwie 20 , a nie 100 tysięcy, albo czy parking dla autokarów pod Pałacem Kultury nawet w niedzielę jest płatny.
To wróci do normalności.Na przykład policjanci już zachowują się wobec nas sympatycznie i przyjaźnie.
Najważniejsze, że Polacy przyjeżdżają do stolicy, dumnie śpiewają cztery zwrotki polskiego hymnu, biją brawa maszerującym żołnierzom, ich flagi łopoczą ponad naszymi głowami i przysłaniają niebo, a pieśń „Boże, coś Polskę” nareszcie kończą słowami:
„Ojczyznę wolną pobłogosław, Panie!”.
I nawet deszcz przestaje wtedy padać.
