Wiadomo już, że ogłoszona polityka miłości, nim nabrała wigoru i pełni rozkwitu, sflaczała jak stara walonka. I nie ważne, czy to był przedwczesny, coś tam, czy też, coś tam, ważne jest, że wszyscy leżą pokotem. Jedni kładą się ze śmiechu, traktując polityczną miłość, jako viagrę dla skretyniałych meduz, inni leżą odłogiem, bo się ślinili na dużo a ostał im się jeno środkowy palec, ku pamięci.
Co tak cicho?
Obecnie wszyscy czekają. Czekają, ale każdy na coś innego. Jedni czekają na nowe, inni chcą być zabetonownym w starym, prawdziwe szachy z znaczonymi pionami, choć z góry już wiadomo, kto dostanie mata, mimo, że najwięcej szwabił.
Tego nie będzie, tego nie będzie, to będzie.
Czego nie będzie, to już dokładnie wiadomo, śmiało można punkty cudu obiecanego wymienić i się poryczeć ze śmiechu, ale nie do końca wiadomo, co będzie.
Polska zasługuje na bidę z nędzą
Zaraz po objęciu stolca pierwszego ministra przez pana Donalda, byłem prawie na 100 % pewny, że gasząc światło powie w ostatnim słowie " Cudów nie ma, pomyliłem się". Jednak z kolejnymi mgnieniami wiosny, coraz częściej nachodziła mnie myśl, że pan Donald nie jest przyspawany do urzędu a raczej przywiązany. Wydawać by się mogło, że przywiązanie w porównaniu z przyspawaniem, to bardzo łagodna forma "lubienia wadzy" i dosyć łatwo w takim przypadku wypowiedzieć umowę o dzieło, nic z tych rzeczy.
Przywiązany ON, przywiązani oni, przywiązani tamci.
Nic nie dzieje się przypadkiem. Dzisiaj już dokładnie wiadomo, że po odwiązaniu , wraz z panem Donaldem musieliby się odzwyczaić od picia mleka wszyscy ci i tamci, którzy czują się od 1945 roku solą tej ziemi, bynajmniej nie drogową paczkowaną w solniczki.
Jaki THE END?
Gdybym teraz napisał to, co pomyśli głowa to(....), więcej nie powiem, bo nasza młoda demokracja nie lubi realistycznych i prawdziwych obrazków.
Inne tematy w dziale Polityka
