Jednym z ważnych elementów, który po zakończeniu II wojny światowej zadecydował o kształcie życia publicznego w Polsce, były sfałszowane, w 1947 roku, wybory do Sejmu. Środowiskiem politycznym, które wówczas jako jedyne miało wystarczającą odwagę i determinację, aby przeciwstawiać się władzy komunistycznej, było Polskie Stronnictwo Ludowe. Krajowa Rada Narodowa, ciało powstałe nie z woli narodu, lecz z nominacji komunistów była parodią parlamentaryzmu. Przemówienia działaczy PSL przerywano natychmiast, gdy wspominali oni złowrogą rolę MBP, MO i innych władz opanowanych przez komunistów, jednocześnie przedstawiciele Polskiej Partii Robotniczej prześcigali się w inwektywach wobec PSL i Mikołajczyka. Należy stanowczo nadmienić, iż wówczas ludowcy domagali się, poprzez swoje interpelacje, między innymi: informacji w sprawie odkrycia zwłok na terenie siedziby UB w Kępnie, danych dotyczących nadużyć w czasie referendum, informacji o spaleniu wsi Wąwolnica i innych mordów politycznych władza komunistyczna nie dopuszczała do dyskusji lub sprowadzała funkcjonariuszy, którzy jawnie poświadczali w swych zeznaniach nieprawdziwe informacje, składali fałszywe wyjaśnienia. Działania PSL były wówczas konsekwentnie cenzurowane — przykład stanowi tekst rezolucji ludowców potępiających pogrom kielecki, który został zablokowany przez cenzurę, później ludowcy byli oskarżani o brak stanowiska w tej sprawie.
W latach 1945-1947 Stanisław Mikołajczyk lider PSL stał się obiektem bezpardonowej nagonki komunistycznej prasy krajowej. Władze systematycznie ograniczały swobodę aktywności społecznej i politycznej poprzez takie działania jak: tworzenie obozów pracy przymusowej, wydano dekret o „przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy państwa”, wprowadzono przepisy umożliwiające pociągnięcie do odpowiedzialności m.in. za podważanie sojuszu z ZSRR, rozbudowano cenzurę, argumentując, iż jej celem jest ochrona interesów państwa — w praktyce jednak była konsekwentnie wykorzystywana do eliminowania poglądów niezgodnych z oficjalną propagandą. Ogólnikowe sformułowania użyte w danych aktach prawnych miały ułatwić wszelkiego rodzaju oskarżenia przeciwników komunizmu.
8 XII NKW PSL wydał odezwę do wyborców zawierającą podstawy programu partii takimi jak: współpraca z narodami słowiańskimi i demokracjami zachodnimi, utrwalenie granicy na Odrze i Nysie, demokratyczny ustrój polityczny, zakończenie reformy rolnej, szacunek dla inicjatywy prywatnej i walka z nadużyciami. Komuniści weszli w okres kampanii wyborczej, pod hasłami walki z PSL posługując się coraz mocniejszymi epitetami, w ostatnich miesiącach kampanii dochodziło również do rozbijania wieców i spotkań wyborczych ludowców przez odziały UB i MO. W więzieniach znalazły się dziesiątki tysięcy zwolenników PSL, w tym 149 jego kandydatów w wyborach do Sejmu. Aresztowania te miały zastraszyć środowisko ludowe oraz uniemożliwić uwięzionym wyrażenia zgody na kandydowanie. Więzionych torturowano i maltretowano psychicznie, organizowano pozorowane egzekucje. Represje nasilały się. Aresztowano delegatów na konferencjach PSL wówczas najsilniejszego antykomunistycznego ugrupowania politycznego, rewidowano partyjne lokale, prywatne mieszkania, nawet pomieszczenia Naczelnego Komitetu Wykonawczego. Wielu działaczy wzywano na przesłuchania, proponując wystąpienie z PSL w zamian za zaprzestanie represji. Pracownicy UB śledzili działaczy, niektórym odebrano gospodarstwa na ziemiach odzyskanych. Usuwano ich z rad narodowych, z pracy w sądownictwie i administracji, wytaczano kolejne procesy, miały miejsce nawet potajemne morderstwa działaczy. Mikołajczyk jednak wierzył, że mimo wszystko uda się przeprowadzić wolne wybory. To on był inicjatorem referendum konstytucyjnego, które miało być przeprowadzone równolegle z wyborami do sejmu w styczniu 1947 roku. Komuniści jednak przesunęli termin wyborów i sfałszowali wyniki referendum.
Podczas trwania kampanii wyborczej do więzień trafiło wielu kandydatów na posłów, działaczy i mężów zaufania PSL. Wybory odbyły się 19 I 1947 roku pod ogromną presją władzy, lokale wyborcze zostały obstawione przez MO, ORMO i żołnierzy KBW oraz cywilnych funkcjonariuszy UB. Funkcjonariusze starali się wpuszczać do lokali wyborczych osoby wyłącznie z kartami partii tzw. bloku, do urn nie dopuszczano wielu mężów zaufania, przy przewożeniu urn i wyników do komisji wyższych szczebli również dochodziło do fałszerstw, pamiętajmy również iż jeszcze przed wyborami doszło do manipulacji okręgami wyborczymi. To jaskrawe fałszerstwo dokonane podczas wyborów, utrwaliło w Polsce „system demokracji ludowej”. Nie zmienia to jednak faktu, iż ludowcy zachowali się wówczas tak, jak trzeba, jak wymagała tego przyzwoitość oraz wartości etyczne i moralne płacąc za to ogromną cenę, jeszcze przed wyborami z rąk komunistów zginęło 118 działaczy ruchu ludowego. Ogółem liczba uwięzionych wówczas sięgała 100 tysięcy osób.
