W ogólnopolskich programach publicystycznych występują zwykle dyżurni oratorzy z poszczególnych partii. Oczywiście, są oni należycie dobrani (choć z pustego i Kalisz z Kłopotkiem nie naleją), dlatego jakiś poziom intelektualny wypowiedzi jest tam zachowany… Charakterystyczny poziom tzw. dyskursu politycznego, czyli ogólna kondycja intelektualna polskiej klasy politycznej, widoczna jest dopiero w programach lokalnych lub na bezpośrednich spotkaniach z wyborcami. W kieleckim radiu publicznym role politycznych gwiazd grają trybuni tutejszych struktur partyjnych. Niejaki Mirosław Pawlak z PSL duka swoją kwestię niczym nieoceniony Janusz Gajos w rolach bohaterów Gogola. Sprawniejszy nieco Pałys, oczytany w popularnych popołudniówkach, przynajmniej zda się rozumieć odtwarzaną rolę. Na porównywalnym do niego poziomie plasuje się Milcarz z SLD. Obu łączy zresztą biznes, a więc praktyczne podejście do rzeczywistości. To połączone jednak z ideologiczną papką partyjną daje w efekcie komiczny produkt – Adama Smitha w siermiężnej koszuli plebejusza… Platformę reprezentuje zwykle jej komisaryczna szefowa – pani Okła – Drewnowicz. Dziewczę tyleż pracowite i ambitne, co naiwne. Przynajmniej jednak potrafi mówić, a że zwykle bez sensu…? Ten przyjdzie z wiekiem. PiS obecny jest poprzez osobliwy pojazd pancerny tego ugrupowania, czyli Przemysława Gosiewskiego. Schowany za owym pancerzem wydaje się pewny siebie i zdecydowany. Również nie potrafi mówić i jest powierzchowny jak wspomniana wyżej Panienka z Platformy. Przeciętny odbiorca nie zwraca wszakże uwagi na ów oratorski defekt, a daje się uwieźć demonstrowanej pewności siebie tego polityka. "Wie czego chce".
