Z okazji uroczystości pogrzebowych Elżbiety II wszystkie informacyjne kanały telewizyjne w Polsce uraczyły widzów wielogodzinną transmisją nabożeństwa i mszy, ceremonii kościelnych ze śpiewami, zastępów duchowieństwa oraz modlących się i żegnających znakiem krzyża gości z całego świata zaproszonych do katedry Westminsterskiej. Przy okazji telewidzowie mieli okazję usłyszeć, że w Wielkiej Brytanii (podobnie jak w paru innych monarchiach europejskich) panujący jest też głową kościoła, a nawet „obrońcą wiary” i w związku z tym nie może wyznawać innej religii niż oficjalna. Ta zasada dotyczy też np. premiera rządu (Tony Blair zmienił wyznanie dopiero wtedy, gdy odszedł z urzędu).
Ciekawe, kiedy wreszcie te fakty dotrą do świadomości zwolenników laickiego państwa, krytyków nadmiernego udziału Kościoła w życiu publicznym i w polityce polskiej oraz tych wszystkich, których irytuje obecność członków rządu w kościołach albo widok księży podczas uroczystości państwowych? Łatwo sobie wyobrazić, jakie byłyby komentarze, gdyby tak polski prezydent albo premier musiał być wyznania katolickiego i żadnego innego. Wszystko to poczytywano by za straszliwą opresję, przejaw nietolerancji i dyskryminacji (bo jeśli już musi być tak eksponowana jakaś religia, to czemu akurat katolicyzm, a nie dowolne wyznanie protestanckie, prawosławie, islam czy judaizm?)
Zapewne podobnych argumentów znalazłoby się wiele, ale wszystkie byłyby tyle samo warte. Bo po prostu tradycje i standardy europejskie są inne niż to sobie wyobrażają najbardziej zagorzali Europejczycy rodzimego chowu.
(W roku 2015 po zamachu na redakcję „Charlie Hebdo” w katedrze Notre Dame zgromadził się rząd i cała elita francuska, wszyscy żarliwie się modlili i stali w dłuuugiej kolejce, aby przyjąć Komunię Świętą. Ale tego polska lewica też nie zauważyła).
https://socjobloger.wordpress.com/2022/09/20/sojusz-tronu-i-oltarza/
