BLOG
Była zbrodnia, jest kara i są komentarze – oczywiście bardzo różne. Matka “małej Madzi z Sosnowca” usłyszała wyrok, a telewidzowie wysłuchują teraz opinii specjalistów. We wczorajszym Polsacie prof. Monika Płatek polemizowała – także mową ciała – z nie-detektywem Krzysztofem Rutkowskim. Dla niego czyn był potworny, zachowanie zabójczyni przed i po - karygodne, więc i kara jak najbardziej adekwatna. Dla niej: niedostatecznie wczuwamy się w psychikę sprawcy, ojcowie robią gorsze rzeczy, a potępia się tylko matki, a tak w ogóle to mamy za mało antykoncepcji i uświadamiania, zresztą sprawa niepotrzebnie stała się publiczna, więc “ulica” wydała już wcześniej wyrok, a przecież żadna kara nie powstrzyma przed zbrodnią itd. Czysta kazuistyka. Nie po raz pierwszy można odnieść wrażenie, że wybitni specjaliści do tego stopnia wyizolowali się ze społeczeństwa, że nie są już w stanie zrozumieć normalnych reakcji przeciętnego człowieka. Co więcej, traktują społeczeństwo jak ciemny tłum, motłoch, “ulicę”, która wbrew oświeconym koncepcjom prawnym i socjologicznym ulega barbarzyńskim emocjom, a więc trzeba – nie tyle zbrodniarzy, ale właśnie to społeczeństwo! – pouczać, piętnować i resocjalizować. Ci, co tak twierdzą, zapominają o podstawowej i oczywistej zasadzie: “Kara służy przede wszystkim oddziaływaniu na ludzi uczciwych - tłumaczył Durkheim – ponieważ jest przeznaczona do leczenia ran zadanych uczuciom zbiorowym”. Mamy być przeciw karze śmierci? To niech najpierw mordercy dadzą dobry przykład. A na razie przyjmijmy inną zasadę: “Ułaskawię go – odpowiedział któryś z francuskich królów rodzinie zabójcy – ale pod warunkiem, że ułaskawię każdego, kto jego zabije”. Odpowiedź godna króla!
