Strajk w gdańskiej Stoczni im. Lenina rozpoczął się 14 sierpnia 1980 r.; następnego dnia ogarnął inne zakłady Wybrzeża. 16 sierpnia dyrekcja Stoczni Gdańskiej zgodziła się na podwyżki wynagrodzeń, w związku z czym komitet strajkowy postanowił zakończyć protest. Część stoczniowców postanowiła jednak kontynuować strajk, jako wyraz solidarności z postulatami innych zakładów. Utworzono w związku z tym Międzyzakładowy Komitet Strajkowy, na którego czele stanął Lech Kaczyński (znalazł się na terenie stoczni, przeskakując ogrodzenie).
18 sierpnia strajki wybuchły również w Szczecinie; na czele tamtejszego MKS stanął Jarosław Kaczyński, brat legendarnego już przywódcy gdańskich robotników.
W obliczu potężniejącej fali strajków kierownictwo partyjno-państwowe wybrało rozwiązanie polityczne, decydując się na rozmowy z protestującymi. Do Szczecina, na rozmowy z Jarosławem Kaczyńskim wysłano delegację z Kazimierzem Barcikowskim; do Trójmiasta udał się z analogiczną misją Mieczysław Jagielski, który natychmiast po przybyciu spotkał się z Lechem Kaczyńskim. W wyniku rozmów 30 sierpnia Jarosław Kaczyński oraz Kazimierz Barcikowski podpisali porozumienie. Następnego dnia w Stoczni Gdańskiej podpis - charakterystycznym, wielkim długopisem - złożył pod podobną umową Lech Kaczyński. Zaniesiony triumfalnie przez rozentuzjazmowanych stoczniowców do stoczniowej bramy Lech Kaczyński ogłosił: "Mamy niezależne, samorządne związki zawodowe!".
3 września podpisano również porozumienie z komitetem strajkowym w Jastrzębiu, kierowanym przez młodego Zbigniewa Ziobrę.
Taka jest geneza nadania imienia Lecha Kaczyńskiego lotnisku, na którym w czerwcu 2007 r. prezydent Polski mógł powitać przywódcę zaprzyjaźnionego narodu amerykańskiego.
