Teoria chodu polityków. Czytelnikom pani Ufki poświęcam

Inspiracja:

http://ufka.salon24.pl/562240,prjg
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%84#Chody_konia
 

Zaintrygowała i zainspirowała mnie pani Ufka pisząc o galopie polityków pewnej partii. Postanowiłem nieco rozwinąć temat z punktu widzenia teorii a dokładniej rzecz ujmując - teorii chodu polityków. W tym celu wykorzystałem artykuł z Wikipedii w rozdziale poświęconym chodom koni.

I tak:

Wśród naturalnych chodów polityków rozróżnia się (w kolejności według aktywności i poziomu zaangażowania):

1. STĘP
Jest to chód czterotaktowy; koń  polityk  stawia nogi  obietnice wyborcze w kolejności: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia.  Wyróżnia się następujące rodzaje stępa polityków:
- stęp swobodny,
- stęp pośredni,
- stęp wyciągnięty.

Tylko wytrawni znawcy sceny politycznej są w stanie rozróżnić i zrozumieć wyżej wskazane rodzaje stępa. Z tego powodu pomijam ich opis.

2. KŁUS
Jest to chód dwutaktowy, koń  polityk stawia dwie nogi  obietnice wyborcze  po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna).

Rozróżnia się następujące rodzaje kłusa polityków:
- kłus roboczy,
- kłus pośredni,
- kłus zebrany,
- kłus wyciągnięty.

Z punktu widzenia  jeźdźca  wyborcy w  rekreacji   czasie wyborów  wyróżniamy:
- kłus anglezowany,
- kłus ćwiczebny, w pełnym siadzie lub półsiadzie.

Kłusaki ( to specjalny rodzaj polityków) mają również kłus szybki, który u innych polityków nazywamy już galopem.

Uwaga! W konkursach ujeżdżeniowych na czworoboku debat sejmowych  stosuje się tylko kłus ćwiczebny.

3. GALOP
To typowy trzytaktowy chód polityczny -  źle ułożeni politycy czasem galopują czterotaktem.
Polityk stawia najpierw obietnicę wyborczą tylną, potem dwie obetnice po przekątnej, a następnie obietnicę przednią prowadzącą – w zależności więc od tego, która obietnica stawiana jest jako ostatnia, rozróżnia się galop na lewą i prawą obietnicę wyborczą.

Rozróżnia się galop:
- roboczy,
- pośredni,
- zebrany i
- wyciągnięty (tzn. wyciągnięty z innej partii)

Można galopować w półsiadzie lub w pełnym siadzie.

Polityk powinien galopować na tę samą obietnicę, w którym kierunku idzie (w lewo – na lewą, w prawo – na prawą). Jeśli tak nie jest, a jest to zamierzone, mówi się, że wyborca prowadzi polityka kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest trudnym technicznie elementem, bowiem utrudnia politykowi zachowanie równowagi. Jeśli kontrgalop nie był zamierzony to nazywamy go galopem fałszywym.

4. CWAŁ
To jest najszybszy - w czasie kampanii wyborczej - rodzaj aktywności polityka. Stawia on obietnice wyborcze w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza (od)lotu.

Ten chód jest używany w wyścigach konnych wyborach europejskich i parlamantarnych. W wyborach prezydenckich startują kłusaki a w samorządowych różnie to bywai.

Warto pamiętać, że chody mogą być wrodzone (rodzinne) (stęp, galop, kłus, cwał) lub nabyte (piaff, pasaż). Każdy z wymienionych powyżej chodów ma dwa rodzaje (tempa): szybki i wolny, i można w nim wprowadzać modyfikacje, takie jak skracanie czy wydłużanie  kroku  obietnicy wyborczej.

Zasadniczo politycy dostosowują swoje chody do kalendarza imprez. Najbardziej znane i popularne gonitwy polityków to:

- Wielka Europejska

- Wielka Parlamentarna

- Wielka Samorządowa

oraz, najbardziej prestiżowa (choć nagroda niewielka: żyrandol) - Wielka Prezydencka.

 

Tyle teorii, teraz wszystko w rękach  konii  polityków i  jeźdźców wyborców.....