Po dojściu Hitlera do władzy w styczniu 1933 Amerykański Kongres Żydów wezwał do światowego bojkotu towarów niemieckich. Wezwanie okazało się bardzo skuteczne, gdyż do końca kwietnia 1933 eksport Niemiec spadł o ok. 10%.
W tej sytuacji Hitler postanowił zrobić z Żydami z Palestyny interes. Palestyna była wówczas terytorium mandatowym Wielkiej Brytanii.
W kwietniu 1933 roku rozpoczęły się w Berlinie tajne rokowania pomiędzy Żydami z Palestyny a rządem niemieckim. W wyniku tych rokowań została zawarta miedzy hitlerowskimi Niemcami a Żydami z Palestyny umowa znana jako „Transfer Agreement”.
Na mocy tej umowy najbogatsi Żydzi w Niemczech uzyskali prawo do sprzedania swojego majątku, posiadanego na terenie Niemiec i wyjazdu do Palestyny. Warunkiem było aby za pieniądze, uzyskane ze sprzedaży majątków Żydzi zakupili towary wyprodukowane przez Niemcy.
W ten sposób Niemcy złamali światowy bojkot ich towarów, a przy okazji dzięki pieniądzom bogatych niemieckich Żydów rozwinęli się gospodarczo. Umowa obowiązywała od 1933 do wybuchu wojny. Według szacunku około 55 tys. najbogatszych Żydów ( ok. 10% wszystkich Żydów mieszkających wówczas w Niemczech) wyjechało spokojnie z Niemiec i uratowało swoje majątki. Do wybuchu wojny w Niemczech pozostali praktycznie tylko ci Żydzi, którzy nie mieli majątku w wysokości 5000 $ i w związku z tym nie mogli otrzymać wymaganego przez Wielką Brytanię „certyfikatu kapitalisty”, uprawniającego do osiedlenia się w Palestynie.
Przez cały okres obowiązywania umowy Żydów z hitlerowskimi Niemcami jej sprawną realizację nadzorowała spółka Haavara Ltd., bedąca w 100% własnością założonego w Londynie przez ruch syjonistyczny, którego wówczas przywódcą w Wielkiej Brytanii był baron Walter Rotschild Anglo-Palestyńskiego Banku ( obecnie po zmianie nazwy Banku Leumi, największego banku izrelskiego)
