Zodiak
Jeszcze błyszczy ta łuska, istny promień
słońca z roku tysiąc dziewięćset
piętnastego. Huk przeszedł po wystrzale
bez mrugnięcia powieką, należnego kwitunku, trochę
zmącił się spokój cieląt, ale nie na
tyle, żeby przerwać błogą
bezmyślność; machnięcie witką chłopca
od krów, to wszystko. I strzelec
pobiegł dalej, zajmując karnie
miejsce, które mu przypisano
w grząskim, błotnym zodiaku,
w obietnicy czarnego nieba.
W biegu
I widzę, widzę śniegu płatki zgonione,
zatracone w wirunku: biel i biel.
Wstają z martwych wspomnienia
o stuletnich zimach stulecia.
Grzeje je czapa futrzana,
ciemnej uchaty dzban okowity.
Troska poetów (Poezja jako forma śmiałego protestu AD 2016)
Siedzę i wsłuchuję się w ich obce języki.
W obce akcenty pod ciepłą miękkością.
Zastyga nad nami ten sam, płochliwy dotąd, błękit.
Ich obce narzecza zszywają go z naszymi stopami,
że trudno wstać z miejsca i iść. Zapalają się i gasną
wiersze pełne ich świętego oburzenia.
Minęła piaskowa burza, niektórzy umarli, pragnąc.
Usta dzisiejszych orantów były wtedy pełne wody.
Mówią dosadnie, prosto. Nie dla nich dziś cienka
stal metafor, subtelność, wysoka sztuka fechtunku.
Nad nami płochliwy jak zawsze błękit.
Połyskliwość zimnego smutku.
Wcześnie, a już palą się lampy
Wcześnie, a już palą się lampy
i żelazny stukot kół odjeżdża na zawsze.
Wódka stoi na stole,
a ty idziesz do zimnego domu.
Za oknem brzydko, pusto,
któż to mógłby przewidzieć.
Gdyby można się było ustrzec,
nikt by pewnie tak strasznie nie oszalał.
Pod sklepem z dawnych lat
jeszcze dawniejsi oni.
Ten zmarł, a wśród żywych stoi, tamten siedzi.
Tylko wiatr ich słucha spowiedzi.
Cichszy coraz stukot kół i już pociąg
wjeżdża w rzekę i niknie, niknie.
Gdy w 83. Jura złowił tam pstrąga,
ani by był przypuścił, że to restauracyjny wagon.
Nadejście
Modliłem się o jasność i ona nadeszła.
A przecież dzień był deszczowy, niebo niespokojne.
Pochyliłem głowę, by przykrył ją popiół.
Nastawał post, czas wielkiej obfitości.
Komentarze