Prosty dowód na to, że w próżni fizycznej zachodzi hamowanie poruszających się ciał niebieskich można powiązać z zacieśnianiem się orbit składników gwiazdy podwójnej, na przykład, PSR B1913+16. Gdyby nie istniały opory tarcia w próżni fizycznej, to nie istniałoby hamowanie ruchu składników gwiazdy na orbitach. Składniki poruszałyby się po cyklicznie powtarzających się trajektoriach, których kształt byłby uzależniony jedynie od funkcji wzajemnego grawitacyjnego oddziaływania tych składników ze sobą.
Gdyby te składniki oddziaływały ze sobą dokładnie tak, jak to przewidywał Newton, to orbity składników gwiazd byłyby eliptyczne (bądź kołowe). Natomiast, jeśli te składniki oddziaływałyby ze sobą w sposób nieco odbiegający od przewidywania Newtona, to orbity składników gwiazd byłyby quasi-eliptyczne (bądź kołowe). Czyli te orbity miałyby kształt zbliżony do elipsy, ale podczas każdego obrotu na orbicie kolejna kreślona trajektoria byłaby przesunięta o pewien kąt względem poprzedniej trajektorii. Jednak zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku podczas każdego następnego obrotu na orbicie powtarzałyby się te same kształty orbit, czyli nie mogłoby istnieć nawet najmniejsze zacieśnianie kształtu orbit.
Przyczyn zacieśniania się orbit składników gwiazdy podwójnej można upatrywać w przekazywaniu (posiadanej przez te składniki) energii kinetycznej składnikom postronnej materii, jaka znajduje się w przestrzeni kosmicznej. To przekazywanie energii kinetycznej może odbywać się dwoma sposobami. Energia może być przekazywana postronnym i bardzo odległym ciałom niebieskim na bardzo duże odległości. Wówczas przekazywanie energii odbywa się w zakresie (czy za pośrednictwem) wzajemnych przyspieszeń, których zmienność (przy tych odległościach) jest znikomo mała. Z tego powodu znikomo mały jest także wzajemny wpływ i wzajemne przekazywanie kinetycznej energii. Ten sposób przekazywania energii jest sposobem bezpośrednim i natychmiastowym - odbywa się on na zasadzie wzajemnych przyspieszeń, które zależą jedynie od odległości, a nie zależą od czasu bądź jakiegokolwiek czynnika pośredniczącego.
Drugi sposób przekazywania energii kinetycznej odbywa się za pomocą identycznego mechanizmu, ale przy odległościach, których dolna granica nie jest w żaden sposób ograniczana. Ten sposób przekazywania energii odbywa się głównie przy odległościach, jakie istnieją między strukturalnymi składnikami materii zarówno ciał, jak i materii próżni fizycznej, wówczas gdy te składniki tworzą w miarę stabilne układy strukturalne. To oddziaływanie odbywa się przy odległościach między strukturalnymi składnikami materii równych promieniom ich potencjałowych powłok. Przy tych odległościach (od centralnych punktów strukturalnych składników) istnieje duża zmienność przyśpieszeń, jakie wzajemnie nadają sobie strukturalne składniki. (Na ten temat czytać na
http://nasa_ktp.republika.pl/KTP_pl.html.) Dzięki temu istnieje i sztywność, i trwałość, i sprężystość układów strukturalnych, i dzięki temu pojawia się zupełnie nowa cecha podczas przekazywania przyśpieszenia i energii kinetycznej cząstek oraz ciał makroskopowych postronnym cząstkom eteru. A mianowicie, energia jest przekazywana cząstkom, które grupowo kształtują falę.
W ten sposób, jeśli na zjawisko patrzeć z innego punktu widzenia, kształtuje się wypadkowy opór materialnego ośrodka i hamowanie ruchu ciała.
