SĄ TAKIE MIASTA

IDZIE ŚWIT

 

Świt się wznosi i zamyka sny

Pod powieką. A w zaułkach

Pary wtulają się w rozpacz.

Na bezsennych ulicach psy

Ujadają do księżyca.

Są takie miasta. Są.

 

Świt idzie i rozchyla

Usta kwiatom, w ogródkach,

Wypędza ludzi do pracy.

Oni grzęzną w tonach ustaw

I w rozjuszonych rojach –

Dogorywają do północy.

Są takie drogi. Są.

 

Świt znów podnosi larum,

Że już czas, że zwały węgla

Czekają na kilofy. Ludzie

Jak chorągwie chwieją się

Na łodygach nóg i ruszają.

Czarne są ich twarze lecz

Czarniejsze mają myśli.

Są takie kamienie. Są.

 

O miasto z przedmieściami świtów.

Złote skwery, srebrne księżyce.

Miasto z wieżyczkami nadziei,

Z limuzyną burmistrza,

Z ulicami w kolorach sukien.

Miasto, gdzie niebo

Udaje niebieski balon.

Miasto, gdzie zegar z kukułką

Wykukał szczęśliwy świt.

Są takie świty i takie chwile. Są