Wierszem...

 Uśmiech primavery
(jak umieramy)

Gdy primavera
Pąki, strąki otwiera
Z gorejącym makiem
W butonierce,
Jak na derce
Na obłoku okrakiem
Na białym obłoku.

Anatol Stern (futur z Warszawy)
Popłynę gwiżdżąc do raju
Gdy dzwonki, łąki dzwonią w maju,
Gdy uśmiechnięty paź
W pomarańczowym gaju
Całuje usta Lil i Kaś
I każe się im na trawie kłaść;
(One mdleją: „dajże spokój, aść”).

Kiwnie mi głową uśmiechnięta
Wystrojona Panna Święta,
Na jej twarzy drgają dołki,
Wonne rzuca mi fiołki –
A na tacy złocistej
Sam Bóg, jak lokaj,
Aromatyczny, soczysty
W kieliszku poda mi tokaj.

W raju są pąki –
i otwiera je
senna panna
primavera

[Anatol Stern, 1899 - 1968]

Anatol Stern... Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli futuryzmu polskiego; współautor (wraz z Brunonem Jasieńskim) manifestu tego nurtu.

Poeta, prozaik, eseista, tłumacz (przekładał, np., utwory W. Majakowskiego i A. Puszkina), scenarzysta, krytyk filmowy.
W okresie międzywojennym niejednokrotnie ostro traktowany przez cenzurę. Za cytowany tutaj wiersz „Uśmiech Primavery” został w 1919 roku oskarżony o bluźnierstwo i aresztowany na trzy m-ce, potem - skazany na rok więzienia. Uniewinniono go dopiero w trzeciej instancji.  W obronie Anatola Sterna stanęli wtedy uznani pisarze i poeci, m.in. Antoni Słonimski, Stefan Żeromski, Leopold Staff, Wacław Berent, Juliusz Kaden-Bandrowski, skamandryci...

Wiersz został opublikowany, jednak  nieco zmieniono jego treść:

"Z ukłonem Bożek, jak lokaj,
Aromatyczny, soczysty
W kieliszku poda mi tokaj." 

W przypisach podano jednak wersję pierwotną tekstu.

W styczniu 1940 władze radzieckie aresztowały poetę (we Lwowie) i spowodowały, że został wywieziony w głąb Rosji. Później wstąpił do Armii Andersa. Po wojnie pozostał w Palestynie; do Polski wrócił w 1948.
Utwory jego zaczęto wydawać dopiero od roku 1955 (poezja, proza, eseje).

literatka.ovh.org/strony/dwudziestolecie/poezja/futuryzm.pdf

www.mo.tapety.co.pl/link-Anatol_Stern#K.C5.82opoty_Sterna_z_cenzur.C4.85