Motto: Wątpię, więc jestem.
Umysł ludzki szuka ideałów. I nie wynika to z właściwości/cechy myślenia, ale raczej z ograniczoności postrzegania świata zewnętrznego ... zmysłami.
Odnośnie mowy:
Przyjrzyjmy się językowi. Jego strukturalnym elementem jest sylaba - w większości wypadków jest to samogłoska otoczona spółgłoskami. Gdybyśmy szukali przykładu takiego współistnienia dźwięków, odnajdziemy go w muzyce. To właśnie poprzez instrumenty (w tym ludzki głos) realizuje się zasada sylabny: spółgłoska (uderzenie) pobudza dźwięk (samogłoskę) do drgania, które może (choć nie musi) być stłumione ... poprzez następującą po niej spółgłoskę (tłumienie). Jeśli ktoś grał na gitarze lub fortepianie - wie na czym to polega.
W tym kontekście, każda myśl ludzka jest wytworem tworzenia dźwięków (zmysł mowy) i ich wysłuchiwania (zmysł słuchu).
Odnośnie obrazu:
Przyjrzyjmy się wzrokowi. Czy widział ktoś kiedykolwiek idealny kwadrat? Czy miary wymyślone przez człowieka i stanowiące odniesienie w postaci wzorców są idealne? Nigdy i nigdzie - ponieważ nawet Platon widział tylko ideały, a nie rzeczywistość. Jego jaskinia, jest przykładem "wymuszania" ideałów, ponad rzeczywistość. I te wymuszanie skutych łańcuchami niewolników, kładzie się cieniem na współczesne wyobrażenie realności.
Czy matematyka jest realna, czy jest jedynie spekulacją, "zakutych w łańcuchy niewolników" idealnej myśli?
Wektor styczny nigdy nie jest ... styczny!
W myśleniu matematycznym wciąż błądzimy, wokół tego co można wyrazić sylabą. Bez wzbudzenia dźwięku (spółgłoską) muzyka i ... mowa nie istnieje. Zatem niemożliwe jest, albo nierealne są twory matematyczne, ponieważ, żeby je objaśnić musimy pobudzić samogłoski sylaby, spółgłoską pobudzenia. Zatem wyobrażenia prostej (punktu, płaszczyzny), jest jedynie iluzją ... którą chcemy.
