Tolerancja wobec osób niepełnosprawnych

Portal Tezeusz zaprasza do kolejnej debaty poświęconej polskiej tolerancji. Tym razem poruszamy problem tolerancji wobec osób niepełnosprawnych.

 

Anna Firkowska-Mankiewicz,Niepełnosprawni intelektualnie też chcą żyć

Właściwie nie lubię słowa „tolerancja”, zwłaszcza w kontekście tolerancji wobec osób niepełnosprawnych, ponieważ z jego etymologii (po łacinie tolero oznacza „znoszę”) wynika, że zaledwie znosimy obecność tych osób w naszym otoczeniu, ewentualnie okazujemy im wyrozumiałość czy pobłażanie na zasadzie poprawności politycznej – nie do końca godząc się z tym, jacy są czy jak się zachowują. Wyczuwam w takim podejściu protekcjonalizm czy rodzaj fałszywej łaskawości: „nie lubię cię, czy jesteś mi obojętny, ale cię toleruję”. Myślę, że osoby z niepełnosprawnościami oczekują od nas nie tolerancji, ale akceptacji, a przynajmniej szacunku dla ich godności i przysługujących im praw człowieka.

 

Piotr Pawłowski, Historia naszej afirmacji

Rok 1989, rozpoczynający demokratyczne przemiany w naszym kraju, i lata następne są dla nas, Polaków z niepełnosprawnością, okresem rewolucyjnym, bardziej może niż dla społeczeństwa ludzi sprawnych. Zaczynamy być widoczni i, co najważniejsze, zaczęto o nas mówić. Sami także możemy się wypowiadać. Coraz więcej zajmują się nami organizacje pozarządowe, instytucje państwowe i media. Niepełnosprawność przestaje być wreszcie społecznym odium i tematem tabu. Ale to dopiero początek.

 

Anna Brzezińska, Jak myślisz, tak działasz

Człowiek staje się w sensie psychologicznym niepełnosprawny, gdy jest tak traktowany, gdy „defekt”, „brak”, „zaburzenie” są na pierwszym planie w jego kontaktach z otoczeniem, z ludźmi bliskimi. Ta specyficzna filozofia edukacji „produkująca” dzieci niepełnosprawne, które w dodatku tak samo o sobie myślą, opiera się na założeniu „specjalnego traktowania po to, by dziecko przywrócić do normalności”. Stąd taki nacisk na rehabilitację, specjalne ćwiczenia, poszukiwanie nowych sposobów leczenia, podporządkowanie rytmu dnia potrzebom dziecka, „poświęcanie się” dla niego, stawianie bardzo wysokich wymagań i trenowanie albo przeciwnie – radykalne obniżanie wymagań i pobłażanie. Nam bliższa jest inna filozofia – traktująca dziecko w pełni podmiotowo i ujmująca jego niepełnosprawność w kategoriach jego właściwości, cechy, ale nie wady czy braku.

 

Więcej na stronie debaty.tezeusz.pl

 

Podczas debaty poświęconej tolerancji wobec osób niepełnosprawnych, poszukujemy odpowiedzi na pytania:

Z jakimi specyficznymi wyzwaniami i trudnościami spotykają się osoby niepełnosprawne w Polsce ze strony społeczeństwa i państwa? Jakie różnice, jeżeli chodzi o akceptację niepełnosprawnych, występują między Polską a innymi krajami Europy? Czy można zgodzić się z poglądem, że prawo mamy niezłe, ale mentalność pozostaje daleko w tyle?

Jakie grupy osób niepełnosprawnych, ze względu na rodzaj niepełnosprawności, napotykają w Polsce na największe trudności, by móc w pełni i godnie żyć i pracować?

Czy Polacy, jako całość społeczeństwa są zasadniczo (nie)tolerancyjni wobec osób niepełnosprawnych? Jakie pustawy są najczęstsze: strach, obojętności bez agresji, współczucie, partnerska współpraca i współistnienie, wspieranie itd.?

Na jakich obszarach w Polsce jest najwięcej do zrobienia w zakresie tolerancji integrującej niepełnosprawnych z całym społeczeństwem: prawo, praca, edukacja, obyczaje, służba zdrowia, funkcjonowanie codzienne (komunikacja, budynki, załatwianie spraw w instytucjach, udział w wyborach, itp.), mentalność, wzorce kulturowe, itp.?

Jakie grupy i instytucje w Polsce wykazują największą wrażliwość wobec osób niepełnosprawnych i podejmują efektywne działania przeciw prawnym i faktycznym ograniczeniom o charakterze dyskryminacyjnym czy po prostu niesprawiedliwym i nietolerancyjnym wobec osób niepełnosprawnych?

Czego osoby niepełnosprawne najbardziej oczekują od innych: jakie formy wsparcia, współpracy, tolerancji, integracji, relacji, form językowych, itp. najbardziej – uwzględniając różnorodność tych oczekiwań ze względu na rodzaj niepełnosprawności – odpowiadają ich osobowej godności, pełni człowieczeństwa i funkcjonowania w społeczeństwie polskim?

Co same osoby niepełnosprawne, a przynajmniej niektóre grupy mogą zrobić dla tworzenia wokół siebie takiego klimatu, który sprzyjałby społecznej tolerancji?

 

Zapraszamy.