Bo ja, Pan jestem twoim Bogiem, który cię ujął za twoją prawicę… (Iz. 41.13a)
Jak wielkie przesłanie dziś bije dla nas z tego fragmentu Słowa Bożego, jak on dziś do mnie przemawia, jak przemawia do nas Polaków?
W roku, w którym tak bardzo czuliśmy się wystraszeni, w którym byliśmy zdezorientowani, w którym okazało się, że żyjemy w kraju pełnym animozji, rozczłonkowanym, podzielonym, już nie tylko ze względu na stare podziały, ale najnowsze, zdawać by się mogło wczorajsze, a nawet dzisiejsze rozglądamy się dookoła i zaczynamy wypatrywać wyciągniętej do nas dłoni, dłoni mocnej, mądrej i wiedzącej, dokąd nas prowadzić.
Patrzymy na Wschód - tam gorzka historia, tam Katyń, Smoleńsk, tam wielki brat, który nie bardzo jest równy nam, ale przed którym trwoga. Jak to celnie moim zdaniem nazwał Lech Wałęsa: brat, wielki niedźwiedź, któremu na wąsach nie możemy pogrywać.
Patrzymy na Zachód, a tam pięknie i kolorowo, ale tak jakoś kryzysowo, niezrozumiale. Szukaliśmy szczęścia na zielonej wyspie – Irlandii – a tu klęska, Polacy żebrzą i prysła bańka mydlana. Szukaliśmy szczęścia w Anglii, ale tęsknota za Polską rozrywa nam serca. Wędrujemy do Niemiec, do Holandii, poznając tamte kraje jakieś odległe, zimne, niezrozumiałe dla nas. One wszystkie mają swoje historie, one wszystkie mają swoje przeżycia, swoje rachunki do rozstrzygnięcia. Kim może być Polak w takim kraju, w którym częstokroć jest stawiany jako największa ofiara w kawałach i skeczach? Myślę, że nie chcemy już być tymi brudnymi, kłamliwymi i złodziejskimi Polakami, że nasza ojczyzna jest gdzie indziej. Ale dlaczego w niej czujemy się obco?
Takie poszukiwania mogą nam uzmysłowić chyba jedno, że właściwie wypatrujemy i tęsknimy do ojczyzny naszych marzeń, która tak naprawdę tu na ziemi nie istnieje. Że tak naprawdę oczekujemy wyidealizowanego miejsca z naszych największych marzeń, miejsca, które jest nierealne i nie do spełnienia. Czy aby odkrycie takiego stanu rzeczy nie powoduje frustracji i buntu w duszach ludzkich? Czy aby za taka ojczyzną – swoich wyobrażeń – nie tęsknią ludzie skandujący i wołający: „Tu jest Polska”?
Biblia jednoznacznie nazywa takie poszukiwania - "Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa" (List do Filipian 3:20). To odkrycie jest jak wiadro zimnej wody na rozpalone głowy. Ta ziemia, ta Polska nie jest naszą wymarzoną i wytęsknioną Ojczyzną, ale tylko miejscem, w którym Pan nas postawił na tej ziemi, ukochanym i błogosławionym, ale tylko przechodnim. Natomiast my tęsknimy do tej nowej Ojczyzny, do domu Ojca, do naszego miejsca w wieczności. Tęsknimy jako ludzie, będący na ziemi, która jest skażona, a pragniemy czystości, sprawiedliwości, miłości i szczęścia, które jest możliwe jedynie w wolności, którą daje Chrystus Pan. W liście do Galatów czytamy: „Hagar jest to góra Synaj w Arabii; odpowiada ona teraźniejszemu Jeruzalem, gdyż jest w niewoli razem z dziećmi swymi. Jeruzalem zaś, które jest w górze, jest wolne i ono jest matką naszą” (Ga 4, 25 – 26).
Jeśli nasze oczy są skierowane tu na ziemię i tu na ziemi chcemy doświadczać tego, co może jedynie zostać nam zapewnione w niebie, jesteśmy niewolnikami jak Jeruzalem ze swoimi dziećmi. Jeśli natomiast pokładamy całą naszą nadzieję w Panu Jezusie Chrystusie i tęsknimy, za prawdziwą naszą Ojczyzną, za prawdziwą Jerozolimą, za prawdziwą matką, to dbając o naszą doczesną Ojczyznę, będziemy wypatrywać Pana, który jak zapowiedział, tak uczyni: przyjdzie po swoje dzieci, aby zawsze były z Nim.
Wracając do początku mojego namysłu i patrząc na wyciągniętą wobec mnie rękę Boga, który chce mnie ująć za prawicę i prowadzić w życiu, które będzie życiem w przyjaźni z moim Bogiem i Panem, zaglądam dziś do żłobka Betlejemskiego i widzę już tam tę rękę, która mówi mi tak: „Pragnę cię poprowadzić przez twoje życie, mam plan dla niego”. Zaglądam nad Jordan i tam widzę gołębicę zstępującą na Jezusa, widzę Jego, który mówi: „Chodź, jestem tu dla ciebie, bo się źle masz, bo szukasz, bo potrzebujesz, bo nie wiesz co zrobić ze swoim grzechem”. Idąc dalej z Jezusem, spotykam Piotra, Jana, Nikodema nocą, który słyszy: „Musisz się na nowo narodzić”. Idę dalej i widzę martwego młodzieńca w Naim, któremu Jezus podaje dłoń, a on ożywa, widzę głodny tłum, który dostaje chleb z Jego ręki, a w końcu podobny tłum, który woła: Hosanna!.
Idę z Nim do Jerozolimy. Tam już nie jest tak radośnie, ale wołają: „Barabasza nam daj”. Widzę krzyż i widzę to miejsce tęsknoty, widzę niebo. Konam wraz z Nim, ale On wzbudza mnie z martwych i mówi: „Żyj, bo mam plan dla ciebie, abyś go wykonał. Żyj, abyś innym powiedział o mnie, o Betlejem, o Golgocie, o mojej miłości do was”.
Wypatruje Go codziennie, tęsknię do Ojczyzny, do matki - Jeruzalem niebiańskiego, gdzie moje miejsce, ale póki co wołam – wejdź do Betlejem i zegnij swoje kolana przed Panem, pójdź z Nim przez życie, pełnij Jego wolę, kochaj bliźnich, kochaj swój kraj, ale niech twój wzrok będzie zawsze skierowany na niebo. Trzymaj mocno prawicę, która cię uchwyciła – idź za Nim!
www.tezeusz.pl
Czwartek II tygodnia Adwentu, rok A1
Wprowadzenie do Rekolekcji Adwentowych Tezeusza 2010
Dzisiejsze czytania
Rekolekcje Tezeusza
Strona Rekolekcji Adwentowych na Facebooku
Blog portalu Tezeusz; pod redakcją Michała Piątka
Tezeusz jest portalem dla osób zainteresowanych problematyką religijną, kulturalną i społeczną. Zwracamy się jednak szczególnie ku katolikom i innym chrześcijanom, którzy pragną pogłębiania swej wiary, by móc pełniej żyć Ewangelią i owocniej świadczyć o Chrystusie w dzisiejszym pluralistycznym świecie.
Wierzymy bowiem, że Jezus Chrystus jest źródłem sensu życia i zbawienia, a Kościół katolicki wspólnotą wiernych, powołaną do dawania świadectwa Bożej i ludzkiej miłości. Promujemy katolicyzm czerpiący z bogatej tradycji Kościoła, zdolny do twórczej obecności we wszystkich dziedzinach życia osobistego i publicznego oraz nie lękający się wyzwań współczesności.
Z "Misji" Tezeusza.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
