Przemysław Radzyński: Święci z wyobraźnią miłosierdzia

Dzisiejsze czytania prowadzą moje myśli ku bożemu miłosierdziu.

„Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył” (J 8, 28).

Ewangelia mówi o wywyższeniu Jezusa – zarówno fizycznym na krzyżu, jak i duchowym przez zmartwychwstanie. Te wydarzenia są przełomowym momentem świadczącym o chwale Jezusa i potwierdzają autentyczność Jego słów a także uwiarygodniają posłannictwo pochodzące od Boga. Śmierć Jezusa na krzyżu jest również centrum miłosierdzia. Bóg dopuszcza śmierć Swojego Syna, abym ja mógł być człowiekiem wolnym, abym stał się święty.

„Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu” (Lb 21, 8).

Może z bardziej potocznym rozumieniem miłosierdzia mamy do czynienia w Księdze Liczb. Bóg lituje się nad ludem obrażającym Go, nieufającym Mu. Ocala tych, którzy przyznają się do błędu. Wspomaga tych, którzy odeszli od Niego i poczuli bezsens i trud bezbożnego życia. Starotestamentowy wąż miedziany, który jest figurą Chrystusa nie miał mocy uzdrawiania ludzi. Ta moc pochodziła z realizowania bożego przykazania, z wiary i zaufania Bogu.

Oba dzisiejsze czytania zwracają uwagę na grzech człowieka i łaskę Pana Boga, która przychodzi zawsze, gdy się nawracamy.

* * *

Dziś niewątpliwie największe zasługi dla promowania miłosierdzia ma Jan Paweł II. Niektórzy nazywają go nawet „papieżem miłosierdzia”. Od młodzieńczych lat zafascynowany objawieniami Faustyny Kowalskiej ściśle związał się z jej osobą poprzez formalny udział w procesie beatyfikacyjnym (jeszcze w czasach krakowskich) i kanonizacyjnym. Kulminacją umiłowania prawdy przekazanej skromnej zakonnicy był Akt Zawierzenia Świata Bożemu Miłosierdziu w sierpniu 2002 roku. Podczas homilii w Łagiewnikach wypowiedział m.in. takie słowa:

„Pragniemy oczyma duszy wpatrywać się w oczy miłosiernego Jezusa, aby w głębi Jego spojrzenia znaleźć odbicie własnego życia oraz światło łaski, którą już po wielekroć otrzymaliśmy i którą Bóg zachowuje dla nas na każdy dzień i na dzień ostateczny.”

Przywołany tutaj powszechnie znany obraz „Jezu, ufam Tobie” przedstawia Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego – „wywyższonego Syna Człowieczego”, o którym pisze Jan Ewangelista. Postać w białej szacie wychodzi w kierunku patrzącego z uniesioną zwycięsko ręką w geście błogosławieństwa. Druga ręka wskazuje na przebity bok, z którego wychodzą promienie blady i czerwony. Ale papież poleca spojrzeć na oczy. W nich odnajdziemy sens naszego życia, zostaniemy uleczeni, jak Izraelici spoglądający na węża na palu. Bóg daje nam łaskę, ale jesteśmy ludźmi wolnymi i musimy sami podjąć decyzję o podniesieniu wzroku w kierunku oczu Jezusa.

* * *

„A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba. Kiedy to mówił, wielu uwierzyło w Niego” (J 8, 29-30).

Papieski Akt Zawierzenia możemy realizować dwojako – przez uwielbienie Boga miłosierdzia i przez uczynki miłosierdzia. Katechizm wyszczególnia ich czternaście (po siedem względem ciała i duszy). Jan Paweł II mówił często o „wyobraźni miłosierdzia” – czyli wzroku, który wpatrzony w oczy Jezusa nie może nie dostrzec zła i ludzkiej nędzy.

Świętość najpełniej i najdoskonalej realizuje się w Trójcy. Jest Ona niedoścignionym wzorem dla każdego wierzącego. Tak, jak Ojciec nie pozostawił Syna samego, tak nikt z nas nie może zostawiać swoich braci. Jestem przekonany, że gdy każdy z nas będzie trwał blisko Jezusa, gdy będzie robił to, co Mu się podoba, to będzie autentycznym Jego świadkiem, będzie świętym. Wówczas cały świat uwierzy, że Pan, którego wierni są ludźmi dobrymi, pięknymi, świętymi jest Bogiem dającym moc do życia na ziemi i radość w niebie.