Sprawiedliwe prawo jest surowym prawem, dla niektórych strasznym, okrutnym, „niecywilizowanym”, czy „niehumanitarnym”. Choćby to, że za zabójstwo powinna być kara śmierci, a za zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem – kara śmierci ze szczególnym okrucieństwem. Ludzie wolą o tych rozwiązaniach nie mówić, bo to nieprzyjemne. Dopiero gdy wydarzy się coś złego, to przyznają (i to nie wszyscy), że powinno tak być, ale należy tak twierdzić zawsze, a nie tylko pod wpływem emocji wywołanych dramatycznymi wydarzeniami.
Sprawiedliwość tych rozwiązań powinna być wystarczającym powodem ich wprowadzenia, lecz nie wszyscy są do tego przekonani, więc nie zaszkodzi posłużyć się dodatkowo argumentem utylitarnym.
Stalin, Hitler, Lenin, Casto, Hồ Chí Minh i prawdopodobnie Mao (mało wiemy o jego wczesnym życiu) byli w więzieniach i wszystkich potraktowano dość łagodnie.
Castro w 1953 roku poprowadził grupę rewolucjonistów do ataku na koszary wojskowe Moncada w Santiago de Cuba. Aresztowany i skazany na 15 lat więzienia. W 1955 roku wypuszczony w ramach amnestii. Potem wrócił, zrobił rewolucję, a potem eksportował ją do innych krajów ameryki południowej(min. Boliwii) i Afryki(np. Kongo i Angola).
W 1923r. Adolf Hitler zorganizował pucz monachijski, co w pełni usprawiedliwiałoby karę śmierci, lecz dostał wyrok jedynie 5 lat więzienia, z którego został wypuszczony po kilku miesiącach.
Stalin, jeszcze przed rewolucją organizował rozruchy i zamieszki, wymuszenia i był zamieszany w zabójstwach co najmniej kilku osób. W 1907r. zorganizował napad na pociąg przewożący pieniądze, w wyniku którego zginęło 40 osób. Był wielokrotnie aresztowany, skazywany, więziony i zsyłany na Syberię (co było lekką karą, wbrew antycarskiej propagandzie), skąd często uciekał. Ogólnie cesarstwo rosyjskie było dość łagodne. W latach 1855-1879 tylko raz wykonano w Rosji karę śmierci. Za morderstwo, nawet wielokrotne, groziła kara więzienia bądź zsyłka, a więźniom po odbyciu kary przydzielano ziemię. Dla kontrastu, wówczas w Imperium Brytyjskim i w USA panowały bardzo surowe prawa.
Gdyby dostali czapę, nigdy nie dowiedzielibyśmy się ile niewinnych żyć udało się dzięki temu uratować, a ludzie chorzy na rozmiękczenie serc (i mózgów) krzyczeliby: „Co dało zabicie tych ludzi? Zabijając ich nie przywrócono życia ich ofiarom.” lecz niestety trafili na łagodne wymiary sprawiedliwości i wiemy że uratowałoby dziesiątki, a może nawet setki milionów ludzi.
