TĘCZA

 

Górą roztańczone szpalery,

chmur walce się przewalają,

toczą się i giną potoczyście,

na potoki się rozmieniając.

 

Najpierw z dala, szarością

obrzmiałe, wnet źrenicę nieba

zagarniając całą, gaszą ciszę

rumorem. Igły - jasnością wbijają.

 

Powietrze rozpięte między

bieguny, suchy trzask i wilgoć

w sporze, przetaczają się sine

szwadrony, ziemia taje morzem.

 

Żyw martwieje, ożywa martwy,

strach swych rachuje wyznawców,

słońce chyba wielki gad zżera,

ślady łusek wiją się na piasku.

 

Życie skulone, wypatruje oczy,

za promieniem w nieboskłonie.

Jest. Znikł. Przebija się. Ziemia

się poci. Wody wracają w miejsca

 

im przeznaczone. Oddechu

nabiera wszystko, prostują się

drzewa, prócz tych, które ręka

ślepa butnej burzy powaliła.

 

I właśnie o nich myślę, gdy

ocalałych już zroszone

pragnienia. I w znikomości mostu

tęczy, trwa ich wieczna chwila.

 

 

 

9-13.06.2012