stan spokoju

TYLKO

zapomnieli położyć dach

dużo ludzi tu
nie przychodzi
nauczyłaś się widzieć
przez ściany

on cię tego nauczył
on niezapomniany
smutek

nie przyznasz się
wiem
powietrze musi nieść ptaka

zmierzch jest tylko raz
na dobę

życie
raz na świat

miłość raz na zawsze

tylko ten dach

=======================

STAN SPOKOJU 

Ewie Filipczuk

stoisz przy łóżku
ubrane po szyję
jak perwersyjny kochanek
wyciąga po ciebie
poręcz

twoja nagość
rozświetla głuchy
sześcian pokoju

cisza wyścieła podłogę
kim jesteś odcięta
kim zapomniana

w środku nocy zimą
ptak też śpiewa
czy to na pewno śpiew

wyglądasz
przez okno wiersza
niezmordowanie

mówisz
ptaki nie krzyczą
i znów patrzysz w okno
bo w nim drzwi
do pokoju

odbijają się
odwrócone

==========================

CIAŁO

są plemiona
które nie czytają
fotografii

chaos kresek i brudne plamy
nie muszą się w nic układać

płaskość nie przemawia
do dzikich

istnieje tylko ciało
handel wymienny
i zduszona
zdyszana dusza

=========================

JEDNA Z HISTORII

dla Navigo

masz żywe obrazy
pod skórą

listy swoich pragnień
wciąż w trakcie adresowania
listy darów
wracające pocztą zwrotną

o co w tym wszystkim chodzi
naiwne pytanie

dziecko wychodzi na mróz
rodzice nie wracają

===========================

SILVA RERUM

las łąka droga pole
miłość przyjaźń samotność
zima wiosna jesień
i coś tam jeszcze

wytyczone granice
las nazw twarzy
a ty pomiędzy

aż strach
aż śmiech
aż brak

wychodzisz z domu
smutek zamyka drzwi za tobą
kładziesz się na wilgotnej trawie
dusza cię ogrzewa i unosi

po co to wszystko
do czego wracać

dusza to tylko punkt
nieczysto zdobyty w grze
o wszystko z nadzieją

to tylko punkt
o tchnienie od nieskończoności
o oddech
od nicości

i nie pocieszaj się
że imię
że pamięć

pamiętaj
pamięć
to tylko echo pośród gór
portret na wyburzanej ścianie

a gdy góry się rozstąpią
i ściany otworzą się
na cztery strony
pod deszczem
nagich gwiazd?

czy nie przeoczysz
swego zniknięcia?
z lasu ludzi rzeczy

i swych narodzin z pustki
 
===========================