Wygnanie z raju

Stało się, co się stało
Niebo przegląda się w rzece.
Patrzę w toń skamieniałą
I w czarną otchłań lecę.

Bryły domów już gniją,
Zjada je świata symetria.
Rzeka się w chmurach odbija
I w betonowych żebrach.

Kołyszą się nad jej brzegiem
Zgłodniałe świateł ptaki.
Teraz jest ciemnym ściegiem,
Tygrysem z błota i laki.

Zapatrzyłem się w nić
Czerwonostrunnyej poezji.
Niedowierzam. Jak to może być
Że wygnano mnie z raju bez Niej.