Pomimo oszczędnego używania, myślę że szybko wyczerpują się, lub nawet już wyczerpały, rezerwy optymizmu, na podstawie których do opisów rzeczywistości na salonowych blogach chętnie dodawaliśmy na końcu asekuracyjną frazę "ale mam nadzieję, że Polacy się opamiętają", or words to that effect.
Nadzieja jest matką głupich, a Polacy się nie opamiętają, skoro do tej pory tego nie zrobili.
Naród (którego, nota bene, II RP, PRL ani III RP nigdy oficjalnie nie zdefiniowały w swoim prawie) został zastąpiony luźną wspólnotą Chojraków, Cwaniaków, Mędrków i Durniów, połączonych przekonaniem że wiedzą lepiej. Pierwszą i odruchową reakcją tej wspólnoty na globalną epidemię, od której drżą fundamenty mocarstw i zmienia się na naszych oczach światowy układ sił jest zaprzeczenie i wyparcie.
Wirusa nie ma, wszystko ściema, w najgorszym razie grypa, z nami tacy mądrzy nie będziecie, Polacy wiedzą lepiej, śmierć frajerom, my Polacy złote ptacy.
Najpilniejszymi zajęciami, jakie znaleźli sobie Polacy w dobie zarazy, jest eskalacja polskiej wersji konfliktu Tutsi-Hutu, czyli wojny 'pisiorów' z 'platfonsami' oraz pilnowanie, żeby ktoś czasem na pandemii nie zarobił i nie było mu z tego za dobrze.
Bardzo przepraszam, jeśli razi to czyjeś uczucia patriotyczne, ale obserwowana z zewnątrz Polska wygląda jak ogarnięta obłędem.
Nie ma w niej już ani żadnego wyartykułowanego powodu, ani potrzeby posiadania własnego państwa. Polacy chcą ze sobą walczyć na pięści, wyjąc 'wy****dalać!!!'. Przepraszam, ale ja już nie widzę przyszłych matek przyszłych Polaków w kilkunastoletnich dziewczynkach histerycznie wrzeszczących w twarz policjantom "Przeproś matkę, zdejmij mundur!'.
Ziemia drży od tętentu czterech polskich Jeźdźców Apokalipsy: Bezczelność, Bezkarność, Bezradność i Bezmyślność.
Uwaga:
Propozycje, abym zamiast komentować wydarzenia bieżące w Polsce
zajął się dojeniem kangurów będą usuwane, jako nic nie wnoszące do tematu.
