I
Gdy ludzie wypełnili się nieczystością,
byli krnąbrni ponad miarę,
Bóg zniszczyć musiał ich
z powodu zasad swych i istoty swej.
Bóg wzgardził ludźmi, bo sprzeciwili Mu się.
Ale kiedy zniszczył ich,
Jego serce było niezmienne, pozostała litość Jego.
II
Bóg żałował ludzkości, na różne sposoby chcąc odkupić ich.
Lecz odrzucając Boże zbawienie,
człowiek nadal krnąbrny był.
Nieważne, jak Bóg wzywał i ostrzegał,
jak zaopatrywał i pomagał,
ludzie nie rozumieli, ludzie nie doceniali.
III
Więc Bóg dał tolerancję swą, w bólu czekając,
aż ludzie odwrócą się.
Dochodząc granic swych zrobił, zrobił to, co zrobić musiał.
Od chwili, gdy zaplanował zniszczenie,
do chwili, gdy zaczął swój plan,
był to dla ludzi okres, by odwrócili się.
To była ostatnia szansa, jaką Bóg ludziom dał.
To była ostatnia szansa,
to była ostatnia szansa, jaką Bóg ludziom dał.
Na podstawie księgi „Słowo ukazuje się w ciele”
ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”
Źródło: Kościół Boga Wszechmogącego
Więcej: Piosenki o Bogu
