16 kwietnia 2010 rok-późny wieczór. Polska pogrążona w żałobie po 96 ofiarach katastrofy smoleńskiej. Delegacja rządowa stoi w milczeniu, w zadumie, oczekując na Okęciu na osiem trumien z ciałami ofiar katastrofy. Zachowanie wszystkich dostosowane jest do powagi sytuacji. Stoją dumnie, pogrążeni w smutku. Ktoś się nagle wyłamuje z szeregu... ucina sobie miłą pogawędkę... po czym widzimy salwy śmiechu. Kim jest ten człowiek? Zadajemy sobie to pytanie...Kim jest człowiek, który w obliczu takiej tragedii, oczekując na ciała polskiej elity, która zginęła tak nagle, tak niesprawiedliwie, wydaje się być kompletnie nieprzejęty. Zimny, bez empatii, urządzający kpiny z tragedii. Kim jest ten człowiek, który spośród wszystkich innych godnie reprezentujących swój urząd, wychyla się, przypominając sobie coś śmiesznego, zabawnego, czym koniecznie teraz , w tej smutnej chwili musi się podzielić ze swoim partnerem z lewej, który odpowiada także śmiechem na jego zaczepkę. Kim są Ci ludzie? Na pewno nikt ważny...chciałoby się wierzyć... no bo przecież mężowie stanu, od lat funkcjonujący w polityce umieliby dostosować swoje zachowanie do powagi sytuacji, nie dopuściliby się urządzania kpin nad trumnami ofiar...I tu pojawia się szok, bulwersacja,niedowierzanie, zetknięcie z przykrą rzeczywistością...Otóż tą kpiącą osobą jest nie kto inny jak kandydat na prezydenta Bronisław Komorowski, zwracający się w świetnym humorze do Donalda Tuska- człowiek od którego można wymagać nie tyle zasad dobrego zachowania, ale czegoś ponad...a tymczasem otrzymujemy obraz człowieka nieempatycznego, zimnego, w dodatku urządzającego sobie kpiny w najbardziej niestosownym momencie! Czy taki ma być mój prezydent?
To jest link do tego filmu http://www.youtube.com/watch?v=rMFByatbaVI
