Nagłe zgony w otoczeniu doradcy na Konferencję Jałtańską

Pakt Ribbentrop-Mołotow to ostrzeżenie dla USA

Carter Clarke nie ufał wujkowi Joe. Pułkownik Clarke był szefem Specjalnego Oddziału Armii USA, wchodzącego w skład Wydziału Wywiadu Wojskowego, w 1943 r. jego oficerowie usłyszeli pogłoski o tajnych negocjacjach sowiecko-niemieckich. Mając na uwadze żywy przykład paktu Ribbentrop-Mołotow z sierpnia 1939 r., Clarke obawiał się, że oddzielny pokój między Moskwą a Berlinem pozwoli nazistowskim Niemcom skoncentrować swoją potężną machinę wojenną przeciwko Stanom Zjednoczonym i Wielkiej Brytanii. Clarke pomyślał, że ma swoje sposoby by dowiedzieć się, czy takie negocjacje są w toku.

Clarke, wbrew prezydentowi, który kontestował wszelkie próby sprawdzania sojusznika, nakazał swojej małej jednostce deszyfrantów odczytać wszystkie radzieckie depesze dyplomatyczne wysyłane ze Stanów Zjednoczonych do Moskwy. Działając w tajemnicy ze swojej siedziby w Arlington Hall, na przedmieściu Waszyngtonu, łamacze kodów pracowali na tysiącach stron korespondencji przechwyconych od radzieckich misji na całym świecie.

Zanim analitycy Venony zdołali poczynić znaczne postępy w przełamaniu sowieckiej komunikacji, wojna się już skończyła. Dowiedzieli się jednak na początku lat pięćdziesiątych, że Związek Radziecki przeniknął do ściśle tajnego Projektu Manhattan w Los Alamos, gdzie amerykańscy naukowcy pracowali nad bombą atomową. Ostatni rok II wojny światowej był również kluczowy, jeśli chodzi o dane pochodzące z Venony. W 1945 r. Igor Guzenko, szyfrant pracujący w ambasadzie sowieckiej w Ottawie, uciekł z setkami tajnych dokumentów. Guzenko powiedział zaskoczonym Kanadyjczykom, że Sowieci mają w systemie wywiadowczym kreta. Wymienił także wielu urzędników najwyższego szczebla w USA, którzy przekazywali tajemnice Sowietom. Wśród nich był Harry Dexter White ( śmierć przez przedawkowanie dioksyny) asystent sekretarza skarbu USA i powiernik prezydenta Franklina D. Roosevelta; Laughlin Currie, przyjaciel i doradca najwyższego szczebla prezydenta w Białym Domu; oraz Alger Hiss, urzędnik Departamentu Stanu, który został wcześniej oskarżony o szpiegostwo przez Whittakera Chambersa, byłego dziennikarza pracującego dla czasopism Time-Life, byłego sowieckiego agenta, później zagorzałego krytyka konferencji jałtańskiej.

The New York Times był zdania, że działania Guzenki uświadomiły mieszkańcom Ameryki Północnej skalę sowieckiego szpiegostwa i zagrożenia z niego wynikające. W konsekwencji informacji Guzenki siatka GRU w Kanadzie została rozbita, a szyfry przez niego przekazane umożliwiły rozwój operacji Venona.

Algerowi Hiss' owi nie układało się wczesne życie rodzinne. Kiedy miał zaledwie dwa lata, ojciec popełnił samobójstwo, podcinając sobie gardło brzytwą. Doznał kolejnej rodzinnej tragedii, kiedy starszy brat, Bosley Hiss, zmarł na chorobę Brighta. Siostra Hiss'a, Mary Ann, po nocnej kłótni z mężem, bostońskim maklerem giełdowym, zabiła się, połykając zawartość butelki lizolu. 

Alger Hiss został doradcą Roosevelta na Konferencji Jałtańskiej. Dzięki niemu i kilku innym sowieckim szpiegom Stalin wcześniej wiedział jakie są oczekiwania aliantów tworząc wrażenie ugodowego, przychylnego dezyderatom partnerów, stawiając jedynie twardo sprawę Polski i reparacji wojennych. Tak to komentował Alger Hiss:

„Kiedy spoglądam wstecz na konferencję w Jałcie po ponad czterdziestu latach, uderzająco rzuca się w oczy zaskakująca życzliwość jako gospodarza i ugodowa postawa negocjatora Józefa Stalina, człowieka, o którym wiedzieliśmy, że miał być okrutnym dyktatorem. Przypomina mi się również, że w prawie wszystkich analizach i krytyce porozumień jałtańskich, które przeczytałem, nie znalazłem dostatecznego uznania faktu, że to my, Amerykanie, naciskaliśmy na zobowiązania ze strony Rosjan. Z wyjątkiem rosyjskiego żądania reparacji, chłodno przyjętego przez Stany Zjednoczone, wszystkie dezyderaty były nasze. I poza Polską nasze prośby zostały ostatecznie spełnione na naszych warunkach. Wyrażając zgodę na przystąpienie do wojny z Japonią, Stalin prosił o własne ustępstwa i otrzymał je, ale inicjatywa była nasza – pilnie prosiliśmy go, aby przyszedł nam z pomocą”.

Alger Hiss zwolniony z więzienia w 1954 roku, do końca życia pracował jako sprzedawca z powodu zakazu wykonywania zawodu prawnika, ale po wybuchu afery Watergate stał się znów bohaterem lewicy, część środowisk zaczęła wierzyć w jego niewinność, a Bard College utworzył katedrę jego imienia. 

20 października 1948 roku W. Marvin Smith , prawnik i notariusz Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, z którym Alger Hiss pracował, został znaleziony martwy na klatce schodowej (wówczas) siedmiopiętrowego budynku Departamentu Sprawiedliwości.  Zaraz po śmierci Laurence'a Duggana, Associated Press doniosła:

Wdowa po W. Marvinie Smithie, pracowniku departamentu sprawiedliwości, który zginął w wyniku upadku 2 miesiące temu, wyraziła dziś przekonanie, że jego śmierć była po prostu wypadkiem.

Powiedziała reporterowi, że ma pewność, że nie było to samobójstwo i nie miało żadnego związku z jego pojawieniem się jako świadka na przesłuchaniach w Kongresie. 

20 października Smith zbiegł na śmierć po okrągłych schodach w departamencie sprawiedliwości. Taka była również opinia urzędników wymiaru sprawiedliwości.

W 1951 r. gazeta Chicago Tribune spekulowała na temat „kilku samobójstw i tajemniczych zgonów” wśród szpiegów i urzędników państwowych związanych ze sprawą Hissa, w tym:

Listopad 1947: John Gilbert Winant (samobójstwo). Ambasador USA w Anglii po osobistej depresji

Sierpień 1948: Harry Dexter White (atak serca)

Październik 1948: W. Marvin Smith (samobójstwo)

Grudzień 1948: Laurence Duggan (samobójstwo). W odniesieniu do Duggana, podobnie jak Hissa, byłego urzędnika Departamentu Stanu, gazeta skomentowała: „Istnieją spekulacje, że mógł przypadkowo upaść lub że mógł zostać wyrzucony przez okno, ale powszechnie uważano, że popełnił samobójstwo”. (Duggan wypadł z szesnastego piętera)

Maj 1949: James Forrestal (samobójstwo),  Sekretarz Obrony

1949, Morton Kent, inny urzędnik Departamentu Stanu, popełnił samobójstwo po udziale w procesie Judith Coplon

Luty 1950: Laird Shields Goldsborough (samobójstwo). Goldsborough był starszym redaktorem w magazynach Fortune i TIME oraz byłym szefem Whittakera Chambersa : wypadł z dziewiątego piętra przepisując swoją posiadłość rządowi sowieckiemu.

Kwiecień 1950: Francis Otto Matthiessen (samobójstwo). Profesor Harvardu skoczył z 12. piętra swojego hotelu w Bostonie, według siostry z powodu postępowania w procesie Harry'ego Bridgesa (bronionego przez Carol Weiss King , która broniła również J. Petersa , szefa Ware Group ).

Listopad 1952: Abraham Feller (samobójstwo). Radca prawny ONZ (i przyjaciel Algera Hissa ) wyskoczył z okna, kiedy Adlai Stevenson Jr. przegrał wybory prezydenckie w 1952 r., sekretarz generalny ONZ Trygve Lie złożył rezygnację, a ława przysięgłych USA i Senacka Podkomisja Bezpieczeństwa Wewnętrznego kontynuowały śledztwo w sprawie Amerykanów pracujących w ONZ.