Co dalej z Ukrainą?

Istnieje poważne niebezpieczeństwo, że Ukraina w 2015 roku może ogłosić niewypłacalność, a sytuacja w kraju będzie przypominała tę z lat 1991-1992 w Rosji. Aktualna władza nie dokonuje radykalnych reform, ukraińska armia nie jest w stanie odbić od Rosji Donbasu, a na całym terytorium nie jest bezpiecznie. I do tego jeszcze panoszy się korupcja. Wątpliwe jest w tej sytuacjo oczekiwanie od Zachodu poważnych inwestycji, czy też kroków dla ratowania budżetu. Na Ukrainie będzie narastać rozczarowanie nowymi władzami oraz Zachodem, jako źródłem pomocy i wsparcia. Na tym tle będzie rosła popularność byłej partii Regionów, a także sił narodowo radykalnych, które tym razem nie są reprezentowane w obozie władzy.

Może nawet dojść do takiej sytuacji, że Zachód uzna możliwość zaistnienia totalnej destabilizacji Ukrainy za zbyt dużą. Wewnątrz Ukrainy nie będzie już takiej jak dziś jedności w sprawie okupowanych przez Rosje terytoriów i  wykorzysta to Kreml, proponując potężną finansową pomoc i wymianę w zamian za np. szeroką autonomię dla Krymu i rosyjski zarząd na  taką sama autonomię dla Donbasu pod ukraińskim zarządem pod warunkiem likwidacji sankcji przez Zachód.

Konfrontacja Rosji z Ukrainą może ulec zakończeniu, a Putin nie straci twarzy w swoim społeczeństwie, jedynie na Ukrainie mogą nastąpić jakieś zmiany personalne. Niezadowolenie zachodnich ukraińskich radykałów nie spotka się wtedy z jakimkolwiek odzewem zmęczonego wojną społeczeństwa. Zapanować nawet mogą normalne stosunki pomiędzy obydwoma walczącymi z sobą państwami. Agresja Rosji będzie się jawić wtedy jako zdarzenie z czasu przeszłego, a Ukraina będzie mogła swobodnie wybierać sobie sojuszników i status przynależności do konkretnego bloku, z ewentualnością wstąpienia do NATO włącznie. Rosja może przyjąć na siebie ryzyko finansowe związane z Ukrainą i nawet udzielić jej kredytów na sfinansowanie poważnej pomocy dla rządu w Kijowie. Takie przedsięwzięcie może przybrać charakter międzynarodowej umowy z udziałem najważniejszych graczy politycznych.

Putin będzie mógł ogłosić swojemu społeczeństwu, że cele Kremla zostały całkowicie osiągnięte, a 90%  społeczeństwa chętnie w to uwierzy. Może przecież wydrukować plakaty, które dla większości obywateli Rosji będą będą przemawiały do wyobraźni i będą potwierdzeniem jego wielkiego zwycięstwa nad całym Zachodem:

Większość Rosjan jest przecież na etapie, gdy gotowa jest jeszcze wierzyć w każdą brednię kremlowskiej propagandy podawanej przez TV i inne media! 

Putin będzie mógł zakończyć w ten sposób swoją bezmyślną wojnę z bratnim narodem ukraińskim zachowując twarz wobec swojego społeczeństwa i nie będzie już potrzeby jego krwawego obalania w  2015 roku przez społeczeństwo, czy jeden z klanów oligarchów.

Wszyscy w Rosji będą musieli pogodzić się z jego dalszymi rządami. Jednym słowem Putin dostanie szanse na dalsze rządy  w swoim kraju bez rozlewu krwi.  

Opisany powyżej scenariusz jest być może zbyt idealistyczny, ale teoretycznie możliwy. Podobnych scenariuszy dla Ukrainy może być dużo. Scenariusz zaostrzenia sytuacji na wschodzie Ukrainy, otwarty udział Rosji w interwencji na Ukrainie -  kryzys na wielką skalę europejską, jak i scenariusz kollapsu gospodarki i „jugosławizacji” Ukrainy jest też możliwy. Wspominał o tym R. Zaleski.

Także jest możliwy wariant gwałtownego przystąpienia rządu w Kijowie do wprowadzania reform przy wystarczającej pomocy USA i Unii Europejskiej, który może doprowadzić do powtórzenia „polskiego cudu gospodarczego”, jak niektórzy na Ukrainie określają sukcesy gospodarcze Polski po odzyskaniu niepodległości.

Sytuacja  dla pozytywnego rozwiązania kryzysu na Ukrainie łącznie z przywróceniem integralności terytoriów anektowanych przez Rosję zaczyna stawać się coraz lepsza.

Dla Kremla najważniejsze zaczyna być zapobieżenie u siebie rozwojowi negatywnych procesów prowadzących do ostrego kryzysu społecznego: nie dopuszczenie do majdanów, zamieszek z ewentualnym rozpadem Rosji. Dlatego też odbudowa stosunków finansowych z szeroko pojętym Zachodem może stać się daleko ważniejsza, aniżeli status Ukrainy. Zmiany statusów państw są czymś naturalnym i z czasem ulegać mogą nawet zmianom. A przecież technologiczne, techniczne i instytucjonalne zapóźnienie Rosji, które ulegnie dalszemu pogłębieniu w okresie finansowego głodu i stagnacji może okazać się nie do odrobienia przez dziesięciolecia.

Tylko powstaje zasadnicze pytanie:

- Czy Zachód i Ukraina będą zdolne wykorzystać szansę jaką stwarza rysująca się sytuacja gospodarcza Rosji dla rozwiązania kryzysu Ukrainy?