Michael Jackson – emocja szczera czy... medialna

Tak się złożyło, że byłem w Nowym Jorku w chwili śmierci Michaela Jacksona. I odniosłem wrażenie, że początki globalnej emocji, której jest on przedmiotem, były dość mozolne.

Usłyszałem tę wiadomość najpierw przypadkiem w radiu włączonym w sklepie niedaleko Times Square. Radio nadawało zwykły program, ktoś robił komuś kawał przez telefon, ogólnie było dość wesoło. Około 17:30 program został przerwany, i prowadzący program podał wiadomość o śmierci MJ. W tym momencie wiadomość była jeszcze podawana jako nie potwierdzona, co zostało należycie powtórzone, i to kilka razy. I zaraz potem radio nadało, oczywiście, „Billie Jean”.

W sklepie – zupełna obojętność. Nikt nawet nie podniósł głowy, by lepiej usłyszeć dźwięk z radia. Nikt się nie zdziwił, nic nie powiedział. To nie był sklep z urządzeniami przeznaczonymi dla głochoniemych, nie byłem więc jedynym klientem, który tę wiadomość usłyszał. Ale – nic.

Poszedłem następnie na pobliski Times Square. A tam – nic na ekranach, nic na sunących po murach paskach z informacjami. A minęło już dobre pół godziny od pierwszej wiadomości w radiu.

Na dole jednego z ekranów na placu pojawił się wreszcie napis. Ale coś nie zadziałało, jak należy, coś gdzieś się popsuło, i napis wyglądał następująco: „Michael Jackson has”. Dalszy ciąg zdania gdzieś przepadł.

Następnie spędziłem jeszcze kilka godzin w miejscach publicznych, i to w dodatku wypełnionych ludźmi. Przez te kilka godzin w sklepach i w metrze, gdzie ludzie rozmawiali o wszystkim, ani razu nie usłyszałem najmniejszej nawet wzmianki o wydarzeniu, od którego już dławiły się media całego świata.

Sprawdziłem wszystkie częstotliwości FM i mniej więcej dwie trzecie stacji radiowych nadawały już tylko piosenki Jacksona. Media już przeszły na konfigurację „Wielka zbiorowa emocja”. A ludzie na ulicy – ani trochę.

W następnych dniach globalna emocja ruszyła pełną parą, mocno wspomagana przez media i internet. Nie znaczy to jednak, że była to emocja nieszczera.