Jak trwoga, to do... państwa

Administracja Busha wykazała się godnym pochwały pragmatyzmem, starając się wyciągnąć z tarapatów amerykański – a co za tym idzie – światowy system finansowy. Miliardy dolarów na prywatyzacje banków, na wykupywanie wątpliwych kredytów i na pokrywanie strat – trzeba powiedzieć, że Paulson zadziałał zdecydowanie i bez dogmatyzmu. 

Dodatkowym efektem tego planu będzie pewnie to, że na jakieś 20 lat będziemy mieli z głowy natchnionych piewców „niewidzialnej ręki rynku” i autorów ludowych przyśpiewek o tym, że „państwo nie jest rozwiązaniem, państwo jest problemem, łoj dana dana a jużci”.  

Można oczywiście mieć wątpliwości co do moralnego wymiaru planu Paulsona. W skrócie plan ten tworzy swego rodzaju nowy kapitalizm, w którym prywatyzuje się zyski i nacjonalizuje się straty. I w tym kontekście nie zgadzam się z Krzysztofem Leskim, który uważa pewne propozycje prezydenckich kandydatów za populizm. Czy jest rzeczą normalną, że prezes zbankrutowanego banku odchodzi z sutą odprawą, podczas gdy akcjonariusze zostają z akcjami wartymi 20 centów, a podatnicy muszą do tego banku dopłacać, bo jak nie dopłacą, to będzie jeszcze gorzej?  

Skoro wkłada się gdzieś publiczne pieniądze, to należy starać się, by nie zostały one zmarnowane, prawda?