kilka wersów Bursy

oni grają przez całe życie jedną rolę

ale robią to doskonale

Nie pomyślcie że fraternizuję się z lumpami

żebracy są przeważnie ograniczeni i cuchną

czuję do nich taki sam wstręt

jak do was panowie … artyści

tylko że bardziej gustuję

w ich sztuce

niż w waszej.

 

Zakończenie wiersza „ Obrona żebractwa”, w którym są i strofy takie:

 

ależ oni pracują drogi panie jak jeszcze…

za jakikolwiek datek o każdej porze dostarczają nam

emocji czystej i nie sfałszowanej

oni nie jedzą drewnianego chleba…

nie markują (słowo godne waszej kultury) śmierci jak

w waszych teatrach…

ale grają całym ciałem wystawionym na mróz skwar

i ulewę każdym gestem głosem i wszą na

kołnierzu…

 

Trochę prowokacyjne jest to zacytowanie Bursy, przyznaję. Wyjąłem na początek z jego wiersza coś, co za komentarz bieżący służyć może.

Ale to tylko pretekst, preludium. Chodzi mi o przypomnienie Bursy. Przywołanie jego jakże współczesnego oglądu rzeczywistości, chociaż sprzed ponad 50. lat.

Jego prześmiewczych strof, które z czasem się nie wytarły. Jego oskarżeń, które skłaniają do przemyśleń.

A tu ciągle nawalanka w te i we wte.