NO I DUCH DAŁ DYLA !!!

Po północy, świecący monitor zwabił jakieś muszki i inne takie latające...a niech sobie latają.

Cisza w domu, za oknem także,  aż mnie to zaniepokoiło...bo zazwyczaj o tej porze słychać jakieś śpiewy, głośne rozmowy, albo kłótnie...Wychodzę na balkon, ulica jak wymarła, ale poza tym, wszystko wygląda normalnie. Dom na przeciwko stoi tak samo jak za dnia, w jednym oknie widzę światło..

.Ale cisza! Szukam wzrokiem księżyca...daremnie. Jakaś jedna gwiazda i to wszystko.

Wracam do pokoju, otwieram szeroko drzwi balkonowe, siadam przy klawiaturze, a przed ekranem monitora dostrzegam dziwną, małą postać, jakby zamgloną... Cofam się zdziwiona, sięgam po okulary...nie zdążyłam nawet ich dotknąć,  gdy usłyszałam cichy głosik:

"Nie trudź się, one ci nie pomogą...wyraźniej i tak nie zobaczysz" 

Lekko osłupiałam, ale nie na tyle, żeby zaniemówić, więc wydusiłam z siebie:

"Coś ty za jedna? Straszyć ci się zachciało?"

Odpowiedziała lekko kpiącym głosem:

"Czyżbyś bała się duchów, a właściwie - duszka, na dodatek takiego małego?"

Odetchnęłam z ulgą, faktycznie - mała, niewyraźna, a na dodatek gadatliwa. Czego tu się bać? Zrobiłam zachęcającą minę i nadstawiłam ucha - chyba zrozumiała, że chcę ją wysłuchać, bo zaczęła mówić: 

"Zjawiłam się, bo ostatnio ciągle mówisz, że nie ma cię kto podtrzymać na duchu!  Przygotuj się - właśnie podtrzymuję!  Czujesz? Ja myślę!  I  nie zawracaj mi więcej głowy!"

Coś błysnęło i duch dał dyla!

A ja, od razu poczułam się lepiej!